Pip Blom
Personal Trainer
Rising star from Dutch Indiepop scene
Tenzij je het afgelopen jaar onder een steen hebt geleefd, heb je vast wel gehoord van Pip Blom. Het meisje uit Amsterdam, dochter van Erwin Blom, gitarist van jaren '80 indieband Eton Crop. Eton Crop heeft ooit nog een live sessie bij John Peel gespeeld en of dat van invloed is geweest of niet, ze is razend populair aan de overkant van het kanaal. Papa Blom was groot fan van The Fall en laat het nu juist Marc Riley (ex-gitarist van The Fall) zijn, die haar bestempelt als de nieuwste indie pop sensatie.
Met haar band, waar ook haar jongere broer in meespeelt, heeft ze al flink wat optredens in Engeland achter de rug. Papa chauffeurt, maar helpt niet mee met het in- en uitladen van de spullen. Hij gaat liever een pint drinken in de pub en dat is prima. Alhoewel hij in de BBC 6 studio zich wel zat te vergenoegen, denk ik. Riley is niet haar enige fan, ook bij Gideon Coe, mijn favoriete radio man, fietst ze regelmatig voorbij. En waarom niet? Haar liedjes zijn heerlijk ongecompliceerd, als fietsen in een warme zomerbui, dartelende deuntjes af en toe licht hysterisch gezongen, alsof ze net niet bij de trappers kan, een goeie indie feel en super poppy. Zelf heeft ze niet zoveel met singer-songwriters, een plus in mijn boekje, dus het duurde niet lang voor ze haar akoestische gitaar aan de wilgen hing. Inmiddels bijgestaan door een band, scoorde ze een contract bij hetzelfde boekings buro dat ook optredens regelt voor PJ Harvey en Queens Of The Stone Age! En dat voor een 23 jarige meid uit Holland! Net zo populair als de bijna altijd uitverkochte Gouda kaas bij Tesco.
Ze is fan van bands als Blur en The Breeders en vooral die laatste hoor je goed terug in haar wat rafelige gitaarspel en oprispende melodieën. Ik zeg supercool dat ze zo beroemd is aan de overkant. Aan sloom en saai en ongeïnspireerd Nederland radioland dat zich nauwelijks waagt aan wat alternatieve muziek heb je toch niets. Sta je met een beetje pech tussen Nederlandstalig en onverschillig. En papa Blom, goed advies van dat 'ga maar liever niet studeren'. Lekker lang in een busje rijden aan de linkerkant van de weg en daarna spelen in The Owl Sanctuary in Norwich is misschien vermoeiend, en je komt wat kilo's aan, maar het is natuurlijk ook superleuk! Tenzij je liever kaas verkoopt bij Tesco natuurlijk.
- Nataly
Het voorprogramma wordt verzorgd door Personal Trainer. Dit collectief, waarvan het altijd weer de vraag is hoeveel muzikanten er meedoen, is veruit het leukste dat de Nederlandse muziek momenteel te bieden heeft.
Ik mocht de Amsterdamse jongelui onlangs op het festival Into The Great Wide Open een kleine week van nabij meemaken en zag dat ze bij werkelijk iedereen het beste naar boven halen. Als er één band in staat moet worden geacht om zelfs een lach op de brompotkop van Maarten van Rossem te ontlokken dan is het Personal Trainer.
Op Vlieland zag ik bijvoorbeeld hoe frontman Willem Smit en kompanen ‘s ochtends vroeg op de altijd moeilijke derde (festivaldag) bij de festivalgangers een lach op hun nog niet echt uitgeslapen tronies toverden met de soundcheck. Terwijl zij zelf al een loodzware opnameweek in de bunker annex Personal Trainingskamp achter de rug hadden.
Het was mooi om te zien hoe de behoorlijk geradbraakte band zichzelf ook min of meer wakker speelde met opgewekte liedjes, waarbij de frontman quasi-lamlendig over het ruwhouten hekje voor het podium hing en ons door een megafoon toezong.
Een dag eerder hadden de muzikanten het resultaat van een week lang opnemen in de bunker met bevriende muzikanten gepresenteerd aan het publiek en het resultaat overtrof ieders verwachting. De voorzetten (liedideetjes) van Willem en collega-Personal Trainers Kilian Kayser en Casper van der Lans werden schitterend ingekopt door Arie van Vliet (Lewsberg), Cees Paris (o.a. Steve French), Jaap van der Velde (The Homesick, Korfbal), Lena Hessels, Marnix Visscher (Price, Korfbal) en Pip Blom (Pip Blom).
Ik kan niet wachten op het album.
Je bent geneigd om op de muziek van Personal Trainer het etiket rammelend te plakken, maar ondertussen hebben we hier te maken met rasmuzikanten die ook die lekker losse liedjes retestrak spelen.
Het komt natuurlijk vooral door het aura van onbekommerd plezier dat boven dit muziekcollectief hangt en waar ieder weldenkend en –voelend mens van wil proeven.
Kortom: gun jezelf deze frisse douche en kom zaterdag op tijd naar VERA.
- Igor