Natuurlijk. Iedere zichzelf respecterende Vera-bezoeker weet wie Jon Spencer is en wat voor een muziek hij maakt. Hij heeft inmiddels al tien keer in Vera gespeeld en dit wordt zijn elfde. Een beetje Vera-ganger zal de man dus wel eens eerder tegen het smalle lijf zijn gelopen. Dat geldt ook voor mij, al was ik niet aanwezig bij de pollwinnende shows die hij met zijn Blues Explosion speelde in 1993 en 1994. Ik zat toen net op de middelbare school en vond Nirvana en Pearl Jam al heel stoer. De opgepunkte blues van Jon Spencer Blues Explosion zou voor de 13 jarige Vera-scribent in spé op dat moment waarschijnlijk nog wat te veel van het goede zijn geweest.

Later in 2002 dacht ik daar al heel anders over. Ik was toen 21 en het was Swingin' Groningen. Waar je op dat gratis festival tegenwoordig keurige jazz te horen krijgt, schreeuwde in dat jaar Jon Spencer de longen uit zijn lijf op de Grote Markt. “Ladies and gentlemen, we are the bluuuueeeees exploooosionnn,”galmde het over het plein en er werd nog maar eens spijkerharde bluesriff ingezet. Ongetwijfeld versterkt door een aanzienlijke hoeveelheid bier vond ik dat bijzonder vermakelijk en ik heb na afloop tot vervelens toe 'bluues exploooosionnn' lopen roepen op straat.

Waar ik op dat moment vooral het vermaak en de herrie leuk vond, is er natuurlijk meer in de muziek van Jon Spencer te vinden. Wat mij betreft is er een directe link tussen de Chicago blues -één van de bluesvarianten waar de elektrische gitaar het bepalende instrument werd- en de muziek van Spencer. Blues draait om de riff, het ritme en de groove en met een elektrische gitaar kun je dat extra goed benadrukken. Dat wisten mensen als Muddy Waters en Bo Diddley maar al te goed en dat lieten ze horen ook. Hun basisrecept is in wezen niet veel veranderd, juist omdat het zo goed werkt. Wat Spencer ermee deed was het aanlengen met een flinke scheut theater, mafkezerij en vooral punk. Daarmee haalde hij blues de 21ste eeuw binnen en maakte een oud en vertrouwd recept toekomstproof.

Toekomstproof, maar laten we niet vergeten dat Spencer inmiddels ook alweer een slordige 30 jaar in de muziek zit. In jaren '80 begon hij met Pussy Galore, inclusief drummer Bob Bert die Spencer inmiddels weer heeft teruggevonden. Met zijn vrouw Christina Martinez speelde hij in Boss Hog en met Matt Verta-Ray speelde hij in het iets meer naar rockabilly neigende Heavy Trash. Maar het allerbekendst en bemindst is toch de Bluues Exploooosionnn, waarmee Spencer en zijn vrienden de blues lieten klinken als de verhitte hersenspinsels van een schuimbekkende maniak. Platen als 'Orange', 'Now I Got Worry' en 'Acme' zijn hun glans nog steeds niet verloren. 'Spencer Sings the Hits' heet het album dat vorig jaar verscheen. Ik geloof dat direct. De beste man heeft nooit iets anders gedaan.

– Bart

Support Live Skull brengt na 30 jaar het gloednieuwe album 'Saturday Night Massacre' uit in November. Samen met Lydia Lunch, Sonic Youth en Swans is Live Skull een van de prominente grondleggers van de New Yorkse noise-rock scene. De band is te herkennen aan hun drone-achtige sounds, geïnspireerd door The Velvet Underground en de donkere klanken van Joy Division.