Trumans WaterUSA
Nineties Experimental Avant-rock
Het eerste optreden van Trumans Water in Vera in 1993 is een ware beleving. Net als de muziek vliegt de band op het podium alle kanten op. Een uitgelaten stel jonge honden, die een onnavolgbare straal noisejazzpunk over het publiek spugen, later ook wel spazz-rock of squiggle-core genoemd. Alsof jazzcoreband Victims Family versmolten is met de noiserockers van Sonic Youth. En toch zit er ergens onder al die energieke, dissonante gekte een lading compacte popsongs verstopt. Zelf verwoordt Trumans Water het als volgt:
"The spirit of the thing is what we want to capture, mess things up, like totally skewing everything, destroying everything and still making it totally listenable".
Juist die combinatie maakt Trumans Water zo aanstekelijk. Dat vindt indertijd ook de legendarische radio dj John Peel, die debuutplaat 'Of Thick Tum' (1992) in zijn geheel en ononderbroken op zijn BBC Radio One show uitzendt. Zodoende stelt hij Engeland en de rest van Europa open voor Trumans Water, waardoor de band onder andere in 1993 voor de eerste keer in Vera staat.
Ergens op Youtube is overigens nog een hilarisch interview van John Peel met bassist Kevin Branstetter te vinden, dat plaatsvindt vlak voordat Peel in 1992 'Of Thick Tum' in zijn geheel op de Engelse radio slingert. De plaat, een thuisproduct met handgespoten artwork in een oplage van 300 stuks, is per toeval bij John Peel terechtgekomen. Hij heeft enkel de bandnaam, de titel van de plaat, de titel van de nummers én op de een of andere manier een telefoonnummer in handen gekregen. Hij weet niet eens naar welke stad in Amerika hij precies belt. En dan valt hij midden in een ander gesprek dat Branstetter net met een (zijn?) vriendin voert over een SST records catalogus, waarin een aantal platen van onder andere Leaving Trains en Black Flag zijn interesse hebben. Foutje van de telefoonmaatschappij, bedankt. Peel wacht beleefd en geduldig op een opening in het gesprek.
De verbazing aan beide kanten is vervolgens erg grappig. Branstetter heeft natuurlijk niet door wie hij precies aan de lijn heeft en Peel weet verder helemaal niets van de band. Hij krijgt dan pas te horen dat hij een nummer in San Diego, Californië te pakken heeft. Terwijl hij denkt dat de leden van Trumans Water de muzikale maalstroom na jaren en jaren van oefenen en spelen in de vingers hebben gekregen, zegt Branstetter doodleuk dat de band nog geen jaar bestaat en dat hij even zo lang bas speelt. Als Peel later zegt dat de band wel wat aandacht kan verwachten vanuit Engeland en dat hij hoopt de band binnenkort live in Engeland te kunnen zien spelen, antwoordt een verheugd verraste Branstetter "Oh I'd love to do it!". Daarvoor heeft hij net uitgelegd dat Trumans Water voor de eerste keer wel helemaal in San Francisco gaat spelen.
Ja, in Engeland spelen dat gaat Trumans Water dan inderdaad. In 1993 en 1994 zelfs drie keer live in een Peel Session op BBC Radio One. Het kan soms snel gaan. Anderhalf jaar daarvoor is Trumans Water in 1991 opgericht in San Diego door de broers Kevin (bas, zang) en Kirk Branstetter (gitaar, zang) en drummer Jeff Jones. Zanger/gitarist Glen Galloway meldt zich op de advertentie voor "lead singer, brain optional". Jones wordt al snel opgevolgd door Ely Moyal, het begin van een continue drummerswissel. Captain Beefheart, Wire, The Boredoms, Pavement, The Fall en Sonic Youth zijn een aantal invloeden op de muziek van Trumans Water, als ook krautrockers als Can, Faust en Neu. Waarmee Trumans Water vervolgens compleet zijn eigen jagende gang gaat.
De platen volgen elkaar snel op, 'Spasm Smash XXXOXOX Ox & Ass' (1993) is een doorbraakplaat in Engeland en Europa. In Amerika doet de band dan nog steeds weinig, maar Beck is een groot fan en neemt Trumans Water mee op tour door Amerika als zijn 'Mellow Gold' (1994) uitkomt. In datzelfde jaar volgen maar liefts vier platen in een 'Godspeed ...' serie, grotendeels gebaseerd op improvisatie, eindigend met het meer toegankelijke 'Godspeed The Punchline' (1994). Dit zal de laatste volledige plaat met Glen Galloway zijn. Hij richt zich hierna op het meer spirituele Soul-Junk.
De Branstetters verhuizen in 1995 vervolgens naar Portland, Oregon om met een nieuwe (wisselende) bezetting door te gaan met de band. Galloway zal later wel bij tijd en wijle bij de band terugkeren. Op 'Milktrain to Paydirt' (1995) vinden we zelfs Sonic Youth-gitarist en fan Thurston Moore terug. In datzelfde jaar worden ook de verzamelde Peel Sessions op een plaat uitgebracht. Op 'Action Ornaments' (1996) wordt samengewerkt met geestverwanten Azalia Snail, gevolgd door 'Apistogramma' (1997), het noisende 'Trumans Water' (2001) en het wat rauwere 'You Are In The Line Of Fire And They Are Shooting At You' (2003).
Ondertussen is Kevin Branstetter echter naar Frankrijk verhuisd en tourt de band na de jaren 90 eigenlijk nauwelijks meer. In 2010 verschijnt wel een uitstekende comeback-plaat 'O Zeta Zunis', maar optredens vinden net als in de begindagen meer in de regio plaats. In dit geval met wisselende bezettingen in de buurt van Oregon. Ik weet niet wie de band deze keer heeft gebeld, maar ineens maakt Trumans Water weer de oversteek over de grote plas en komt naar Europa. Waarschijnlijk ligt er een nieuwe plaat in het verschiet, maar we moeten het live voornamelijk nog doen met het materiaal van de reeds verschenen platen.
Dat zal de pret zeker niet drukken, als we voor de vijfde keer Trumans Water in Vera mogen ondergaan. Op een aantal meer recente live videos gaat de band op het podium nog steeds tekeer, van jonge honden naar oude gekken zeg maar. De sonische aanslag op het publiek is er niet minder op geworden.
Dikkie.