AutomaticUSA
Death HagsUSA
Experimental electronic wave from Los Angeles
Omdat ze wel een beetje klaar is met het machismo en de vele overbodige solo's in de LA rock scene, gooit Izzy Glaudini haar gitaar aan de kant en schaft een synthesizer aan. Samen met Halle Saxon (bas) en Lola Dompé (drums), beide afkomstig uit de DIY scene in Los Angeles, richt ze in 2017 Automatic op. De naam komt van het gelijknamige nummer van de debuutplaat 'Beauty And The Beat' (1981) van The Go-Go's, opmerkelijk genoeg de enige geheel uit meiden bestaande band ooit met een #1 notering in de Amerikaanse album charts. Al jammend vermengen ze krautrock, elektronische muziek, post punk, dub en synth punk, beïnvloed door de duistere electronica van Suicide, de motorik krautrock-beat van Neu!, de experimentele ambient van Brian Eno, de 80-ies doomwave van Joy Division en de robotic mechanica van Kraftwerk. De repetitieve en quasi verveelde zang wordt verdeeld over het trio en mede dankzij de - naar eigen zeggen - muzikale beperkingen slaagt het drietal er in de donkere invloeden te verpakken in minimale, pakkende popsongs, die bijna dansbaar klinken.
Al snel deelt Automatic het podium met nieuwe garage- en punkbands als Surfbort, Wand en Flatworms, waarbij het trio door de electronische aanpak en de aanstekelijke songs extra opvalt. Na een debuut-EP - die ik vreemd genoeg nergens op het internet kan terugvinden - trekt de band nog meer aandacht en wordt er getourd met Poptone, die nieuwe band van zanger/gitarist Daniel Ash en drummer Kevin Haskins, beide ooit in Tones on Tail, Love and Rockets en Bauhaus. Geheel toevallig is dit niet. Kevin Haskins is de vader van Lola Dompé en haar oudere zus Diva Dompé is de bassist van Poptone. Diva Dompé komt uit een erg muzikaal nest, de zussen Dompé (ook de originele achternaam van vader Kevin) spelen al samen in art-rock band Blackblack als Diva nog maar 13 is. Zo gek is het dus niet dat Automatic teruggrijpt op het 80-ies wave geluid uit de hoogtijdagen van Bauhaus.
Ook komt de debuutplaat 'Signal' (2019) uit op Stones Throw Records, het label dat een reissue heeft uitgebracht van de Bauhaus-hit 'Bela Lugosi’s Dead' als 'The Bela Session EP'. Op 'Signal' komt het dubbele gezicht van Automatic duidelijk naar voren. Tekstueel duister door invloeden van filmmakers als David Lynch en Dario Argento en onderwerpen over de valsheid van sociale media, zombie robots en bijna-dood ervaringen. Muzikaal tegelijk sleazy cool als luchtig met een aanstekelijke eigen repetitieve groove. Het ene moment onderga je de zwaarmoedigheid van Joy Division, dan komt er weer een basloopje voorbij, dat heel erg doet denken aan de Neue Deutsche Welle hit 'Eisbär' van Grauzone.
Die filmische invloed is overigens te danken aan de opleiding cinematografie van Izzy Gaudini en het feit dat Halle Saxon ooit in een cult videozaak heeft gewerkt. Ergens wordt gesteld dat als Automatic begin jaren 80 had bestaan, de band vermoedelijk het podium zou delen met Blondie, of dat het trio in de dezelfde clubs zou spelen als het grote voorbeeld The Go-Go's. Ondanks die eind jaren 70, begin jaren 80 new wave invloeden klinkt Automatic overduidelijk als een eigenzinnige nieuwe underground band met beide benen in het hier en nu. En met die benen kan wellicht zelfs worden gedanst. Stel je voor.
Dikkie.
Evenals Automatic komt ook support Death Hags uit het zonnige Los Angeles. Het is de artiestennaam waaronder Lola Jean fuzzy doom pop maakt. Inspiratie haalt ze uit onder andere Brian Eno, David Bowie en Björk, waarmee ze vervolgens haar eigen pad bewandelt in een uniek muzikaal universum bestaande uit beklijvende synthpop en electropop. Daarnaast maakt haar meeslepende en onwereldse stem de muziek nog intenser. De muziek van Death Hags zou je het beste kunnen vergelijken met Goldfrapp en Ladytron, maar dan misschien met iets meer doom.