Hoewel ze nog maar jonge twintigers zijn, lijken de vier bandleden van Canshaker Pi al bijna ouwe rotten in het vak. Ze lopen dan ook al een tijdje mee. Al op de basisschool luisterden ze naar Amerikaanse underground indiebands. In het geval van zanger Willem Smits misschien niet zo gek, als je vader in Scram C Baby zit. Met hem ging hij al op jonge leeftijd naar concerten en zo groeide al vroeg de overtuiging dat hij zelf ook ooit op het podium zou staan. Toen Smits net op de middelbare school zat, werd hij ingelijfd bij het piepjonge Palio Superspeed Donkey, als bassist. Na een razendsnelle start, bescheiden doorbraak en tal van concerten, kwam daar de klad in en uiteindelijk ontstond vervolgens Canshaker Pi.   

Ook deze band kwam als een komeet: de titelloze debuutplaat uit 2016 (nota bene geproduceerd door hun held en Pavement-frontman Stephen Malkmus, die ze via hun geluidsman zo gek hadden gekregen om tien dagen over te komen!) werd goed ontvangen en leverde allerlei uitverkochte shows in het Nederlandse clubcircuit op, niet zelden met een flinke pit vooraan. Het bracht de jonge Amsterdammers direct op festivals als Lowlands, Le Guess Who?, Eurosonic en Best Kept Secret.  

Vervolgplaat ‘Naughty Naughty Violence (2018) klonk al veel volwassener, werd alom geprezen in de muziekpers, en zo stond Canshaker Pi ineens op SXSW en The Great Escape. En nu, begin dit jaar, kwam al plaat nummer 3 uit, ‘Okay Decay’ getiteld. Niet dat Willem Smits hiermee al uitgewerkt was: hij zit ook in Personal Trainer en werkt aan het project The Industry. Waar het eerdere werk duidelijk in een zijstraatje van Pavement, Dinosaur Jr., Teenage Fanclub en Guided By Voices lag, gaat het op ‘Okay Decaymeer de postpunk-kant op. Het is een veelzijdig album geworden, van hard naar zacht, vol mooie melodieën. Een beetje wennen wel, maar wie Canshaker Pi kent (en wie kent ze niet?) weet dat ze live altijd vol overtuiging een zaal kunnen inpakken. Kom Neerlands leukste band (nog) eens kijken! 

 De support wordt vandaag verzorgd door het eveneens piepjonge Torii uit Leiden, die net hun debuutplaat ‘Return To Form’ uit hebben. De plaat overweldigt met psychedelische indiepop, waar vaak een sinister laagje onder kleeft. In de zeer persoonlijke, perfect vormgegeven songs wordt afgerekend met de demonen van zanger Domenico Mangione. Dit kan bedwelmend mooi worden, mits het publiek zo beleefd is er niet doorheen te ouwehoeren. Doe dat maar in de Kelderbar.  

T-Ice