Tja, het concert van Monster Magnet is al uitverkocht, dus ik kan hier net zo goed typen: "Wie dit leest is gek." Misschien dat ik er nog enkele mensen zodanig mee beledig, dat ze hun kaartje op het laatste moment  inleveren. Maar dat lijkt me sterk bij een publiek, dat naar een concert gaat van iemand die op zijn 61-ste nog zingt:

"Well, they call me the son of the  cobra...I’m the one true master of sound. If you want some, nobody does it like me. I make all my music in  outer space and I’m the stone cold future of the human race."

En wees gerust, hiermee bedoel ik mezelf ook, want ik ben zo'n sucker die onlangs 'Mindfucker'(2018) heeft gekocht, waarop bovenstaand citaat is te horen. Ook ik ben een rock'n'roll loser, die zich bij gebrek aan een eigen leven moet laven aan de dagelijkse beslommeringen van een rockgod als Dave Wyndorf. En we moeten de rockgoden koesteren zolang ze nog bij ons op aarde rondwandelen.

Spijt heb ik overigens niet van de aanschaf van 'Mindfucker', want het is een lekker sleazy rockende plaat  deze keer.  Dat komt wellicht door de 70-ies Detroit invloeden, die Dave Wyndorf gebruikt in de laatste Monster Magnet:

"MC5, Stooges, Alice Cooper--that  one tiny blink in the universe between ‘71 and ‘73 where Detroit was the center of the world. It was over really  fast, but all the record companies came there. It really killed me, as a little kid, listening to those records:  This is REAL. Everything else was real, too: I was big fan of British rock - rock in  general - but the Detroit stuff was more than rock; it was rock and roll, you know? It had a certain swagger to  it. I’ve always had that in Monster Magnet’s music, but I never really featured it as the big feature, so I  decided to bring out that aspect."

Van die Stooges invloeden binnen Monster Magnet ben ik altijd al gecharmeerd geweest. Psychedelische seventies hardrock vermengd met garagepunk, soms bluesy en noisy spacerockend, dan weer verpakt in compacte blazende pakkende rocksongs; gecombineerd met de strot van Dave Wyndorf is het een onweerstaanbare combinatie. Dat hebben we in Vera 25 jaar geleden al geweten. Wat een feest waren die concerten in 1992 en 1993! En nog steeds staan 'Spine Of God' (1991) en 'Superjudge' (1993) in mijn lijstje van all-time favoriete platen.

Ik kan me nog herinneren dat ik zelf indertijd met een nederige aardse underground rockband - wel weer vernoemd naar space aliens - ergens moest optreden en dat  bij aankomst de godenmuziek van 'Spine Of God' door de ruimte schalde. Ik was meteen geïnspireerd. Die avond ging het dak er figuurlijk af en zakte het publiek letterlijk door de vloer. Het risico op ernstige ongelukken mocht de pret niet drukken. Mijn dank aan Monster Magnet is nog steeds groot. Door met diezelfde band in Londen op te nemen heb ik Monster Magnet in 1993 nog in de Camden Underworld zien spelen. Daags ervoor kwamen we Dave Wyndorf toevallig op straat tegen en na een praatje leek hij bijna aards, ware het niet dat hij, de rockgod eigen, een lokale schone aan de arm begeleidde om daarna op een in tijd en ruimte fluctuerende spacescooter boven Londen te verdwijnen.

De laatste keer dat ik Monster Magnet tot nu toe heb gezien is op Lowlands 1998. Toen nog met sologitarist Ed Mundell, ook Atomic Bitchwax, maar die is er sinds 2010 niet meer bij. Niet getreurd, nu dubbelen drummer Bob Pantella en bassist Chris Kosnik in Monster Magnet en Atomic Bitchwax, is sologitarist Garrett Sweeny er sinds 2010 bij en is gitarist Phil Caivano al vanaf 1998 van de partij, terwijl hij in het pre-Monster Magnet tijdperk nog met Dave Wyndorf in de militante glampunkband Shrapnel heeft gespeeld.

Door omstandigheden heb ik steeds een nieuwe gelegenheid gemist om Monster Magnet nog eens te zien, zo ook vorig jaar in Iduna, Drachten. Dat kan ik nu weer inhalen in Vera. In de afgelopen optredens heeft Monster Magnet steevast een lading klassiekers verwerkt. Gecombineerd met de nummers van het sterke 'Mindfucker' verwacht ik helaas weinig verrassingen, dus het zal wel weer vet feest worden. We moeten het maar ondergaan.

Om het feest alvast van de juiste temperatuur te voorzien neemt Monster Magnet Table Scraps uit Birmingham Rock City en ¡Pendejo! uit Eindhoven Rock City mee. Table Scraps maakt zware en noisy, maar tegelijk melodieuze garage punk ergens tussen The Cramps en Turbonegro. Table Scraps heeft tot nu toe twee platen uit, 'More Time For Strangers' (2015) en 'Autonomy' (2018) en heeft het podium gedeeld met onder meer Fat White Family, Black Lips, The Buzzcocks en The Gories.
¡Pendejo! heeft de eer mee te mogen op bijna de hele Europese tour van Monster Magnet. Hoewel uit Nederland zingt de band in het spaans vanwege haar Zuid-Amerikaanse roots. Het gebruik van een schuiftrompet geeft de band een tweede latinlaag. Dat is best apart in combinatie met zware stonerrock, ergens tussen Kyuss  en Orange Goblin. De band heeft ook twee platen uit,  'Cantos A La Vida' (2010) en 'Atacames'  (2014). Onlangs speelde ¡Pendejo! nog in de ORKZ Bar in Groningen, nu mag de avond in Vera worden geopend met "cojones the size of Danny de Vito".

Dikkie.

Nog een recente recensie in NMTH, Monster Magnet op Sonic Whip, 6 mei 2018:
https://nmth.nl/a-rawkward-review-sonic-whip/

"Om als eerste het maar even te hebben over de olifant in de kamer: die is geen olifant meer, maar een  volbloed herrezen rock-god feniks. Ik weet niet hoe die het heeft geflikt, maar van de iets overwichtige,  amper akkoorden aan kunnen slaande, Dave Wyndorf, wat nogal een deceptie was op Scumbash, staat er  weer een breed glimlachende energieke sexy rockgod zichtbaar genietend te spelen. Hij heeft zijn shit weer  voor elkaar als de Space Lord Motherfucker die hij rond doorbraakalbum Powertrip was, en dat is oprecht  heel tof om te zien. Nu genoot muzikaal gesproken de rest van de band met The Atomic Bitchwax bij mij de  laatste jaren de voorkeur, maar ik moet zeggen dat met het onlangs verschenen Mindfucker door MoMa toch  echt weer een heerlijk album is geproduceerd. Dat de band aan populariteit niets heeft ingeboet blijkt wel uit  de zaal die ramvol is als ze beginnen te spelen. In een set die vooral te duiden is als ‘Best Of’. Met  Negasonic Teenage Warhead, Space Lord (en dus heerlijk onbeschaamd veelvuldig Motherfucker geroep  binnen een groep mensen door ondergetekende, zonder dat er voor de verandering ook maar iemand raar  van opkijkt, ook wel eens fijn) en het afsluitende über-fuck-shit-up-anthem Powertrip, krijgt het publiek waar  het voor is gekomen, en wil komen. "

Tijdschema
19.30: Kassa open
20.00: ¡PENDEJO!
20.40: Table Scraps
21.20: Monster Magnet

23.00: Verwachte eindtijd concert
Voor en na de concerten draait DJ Evert Grunnen Rocks.