Vijf jaar geleden stond dezelfde combinatie op het Vera podium: AmenRa en Ortega. We weten wat er gaat komen en toch doen we het weer. Een mengeling van sludge, doom, postmetal en hardcore? Deze termen doen er niet meer toe, als dat wat er van het podium komt een eigen duistere entiteit heeft aangenomen. Golven van donker dreunende geluidsmuren vermorzelen langzaam maar zeker het argeloze volk, dat plaatsneemt in de grote zaal van muziektempel Vera. Gierend krijsende vocalen snijden laag voor laag door de zielen der aanschouwers, totdat er geen eelt meer te bekennen valt. En dat alles met een dusdanig inventieve muzikaliteit, dat het laatste restje weerstand zich dankbaar laat hersenspoelen. Ik vind het maar onverstandig. Het is de goden verzoeken in ons aardbevingsgebied met haar psychisch instabiele bewoners.

Maar goed, zoals ik al zei, toch doen we het weer. Destijds was het uitbrengen van Amenra's 'Mass V' (2012) de aanleiding, nu is het de opvolger 'Mass VI' (2017). Wars van commercie en effectbejag laat een nieuwe AmenRa meestal even op zich wachten, maar zelfs voor de 'Church Of Ra' heeft het lang geduurd voordat de zesde mis zich heeft geopenbaard middels een immens pijnlijke keizersnede van muzikale inspiratie. Al sinds 1999 is AmenRa uit Harelbeke, België op een eigen missie, waarbij op onregelmatige tijden een loodzware zwarte mis wordt opgedragen aan het publiek,  'Mass I' (2003), 'Mass II' (2005), 'Mass III' (2005), 'Mass IIII' (2008), 'Mass V' (2012) en laatstelijk  'Mass VI' (2017). De laatste twee platen komen uit op het Neurot label van roemruchte noise-pioniers Neurosis.

Geïnspireerd door de loopgraven en dodenakkers van België in de Eerste Wereldoorlog schept AmenRa een post-apocalyptische, bijna religieuze sfeer, die zowel duister en onaangenaam depressief is, als van een betoverende schoonheid. Benamingen als sludge, doom, hardcore of postmetal dekken de lading bij AmenRa niet, want de band is een compleet eigen entiteit. Opgericht om introspectief de eigen levenservaringen te verwerken, worden door AmenRa onderwerpen als geboorte en dood, pijn en offer, licht en duisternis van een passende soundtrack voorzien. Kost voor tere zieltjes is het niet. Zware, dissonante akkoorden op traagbeukende, afwisselende ritmes, waarover doodsgekrijs wordt afgewisseld met treurende melodieuze vocalen.

Vooral op de laatste plaat, 'Mass VI' wordt meer gebruik gemaakt van de afwisseling tussen 'normale' zang en krijszang, waardoor de erupties van wanhoop en waanzin er nog heftiger uitkomen. Ook worden er op deze plaat een aantal gesproken gedichten tussen de muziek door opgedragen, waardoor er een geheel eigen dynamiek ontstaat en 'Mass VI' nu al wordt bestempeld als de beste plaat, die door AmenRa is uitgebracht. Live worden de nummers ondersteund door visueel zwart-wit geweld van het eigen kunstenaarscollectief 'Church Of Ra', waartoe ook bands als Oathbreaker en Wiegedood -  binnenkort in Vera - behoren. Ondergaan is de enige optie.

En dat geldt evenzeer voor de orkanen van Ortega uit ons eigen Groningen. Ortega maakt sinds 2007 zwaarnoisende muzikale luistertrips, opgebouwd uit dronende sludge, post-metal en doom metal, waarbij de muren van geluid worden afgewisseld met soms bijna rustige melodieuze passages en ambient soundscapes. Hierdoor wordt elke nieuwe geluidseruptie met extra mokerslagen ingezet en blijven tracks van tien tot bijna twintig minuten boeiend van begin tot einde.

Bij Ortega heeft het langer dan vijf jaar geduurd om de debuutplaat '1634' (2009) op te volgen. Pas zeven jaar later komt 'Sacred States' (2016) uit. Goed, uiteraard zijn er de tussentijd wel een aantal EP's en tapes uitgebracht, dus helemaal stilgezeten heeft Ortega niet. De zeven tussenliggende jaren hebben wel hun vruchten afgeworpen, want de invloeden van bands als Neurosis, Cult of Luna en Isis zijn inmiddels niet meer als zodanig terug te vinden  in het eigen smoelwerk dat op 'Sacred States' is te horen. Het resulteert in overtuigende en afwisselende noisy sludge van internationale allure, die door de produktie van Herder's JB van der Wal werkelijk uit de speakers knalt. Iets dat Ortega live overigens altijd waarmaakt, niet voor niets heeft de band al eens op Roadburn gestaan. Maar ach, hier in Vera weten we dat natuurlijk allang. Ik heb medelijden met de helpdesk van de NAM, die deze avond voor één keer een totaal onterechte klachtenregen over zich heen krijgt.

Dikkie.