Het blijft een bijzonder iets: de over de gehele wereld tourende bands die speciaal om willen rijden om nog een keer VERA aan te doen. Dat soort bands omarmen wij VERAnen net zo enthousiast, als dat deze bands VERA in het hart hebben gesloten - Dinosaur Jr, Blonde Redhead, Motorpsycho, Cedric en Omar van At The Drive-In, om maar een paar te noemen. Protomartyr is ook zo'n band. Aan het einde van hun hele lange tour spelen ze in de buurt, op het waddeneiland Vliebiza, tijdens de Into the Great Wide Open festiviteiten. Omdat ze VERA zo tof vinden, vroegen ze of ze een dagje later in onze club mochten  spelen. Tuurlijk, zo'n band is altijd welkom.

Protomartyr staat immers, samen met Henry Rollins, Blonde Redhead en Jon Spencer, in een bijzonder rijtje van bands die twee keer (achter elkaar) de illustere VERA Poll wisten te winnen. Aangezien de Poll sinds 1981 bestaat en we jaarlijks de gaafste bands over de vloer hebben, is het twee keer winnen van de Poll zeker geen kattenpis. Dat is alleen voor de grote bands weggelegd.

Protomartyr is zo'n grote band. Want sinds hun doorbraak met 'Under Color of Official Right' (2014) - waarvoor de lokale platenboer Elpee in Nederland behoorlijk wat zendelingswerk heeft gedaan, zo niet de meeste exemplaren aan de man heeft gebracht; waar een kleine platenzaak groot in kan zijn - zit er alleen maar een stijgende lijn in de discografie. 'The Agent Intellect' (2015) is weergaloos en wist (internationaal) de handen van de meest kritische pers op elkaar te krijgen. De plaat 'Relatives in Descent' verscheen afgelopen jaar en bracht het beste van de band naar voren; de immer vlijmscherpe gitaar en de bezwerende ritmesectie met daaroverheen een onheilspellend declamerende Joe Casey, zoals altijd, maar dan nog een niveautje hoger. Dat vonden er meer, want 'Relatives in Descent' tikte de betere jaarlijstjes van alle bepalende smaakmakers aan.

Live is altijd Protomartyr een fascinerend verschijnsel: de bedeesde gitarist Greg Ahee, de ijsberende bassist Scott Davidson en de stoïcijnse drummer Alex Leonard vormen reeds samen een bijzonder stel en dan komt voorman Casey als grootste Fremdkörper daar overheen, met z'n pak, z'n zonnebril, een fles wijn in de hand en z’n intelligente teksten. De band oogt vaak ietwat onzeker, alsof de laatste repetitie voor het optreden in het buurthuis niet door kon gaan en de zanger zich tot overmaat van ramp wat moed heeft ingedronken. Nergens geeft de band de indruk dat ze al sinds 2014 de betere podia platspelen. De muziek die ze brengen is daarentegen op het scherpst van de snede. Maar misschien is dit al vaker gezegd.

Is er dan niets nieuws te melden? Ojawel. De band bracht ons vlak voor de zomer de boeiende ‘Consolation’ EP, waarop ze een puike co-op met indie-koningin Kelley Deal doen. Deze EP is net iets meer in your face dan de twee voorgaande langspelers. Waarbij je stiekem met de gedachte speelt: wat als onze eigen WOLVON nou eens tegen een dichtende kunstenaar aan zou lopen? Dit terzijde. Luister anders ook eens naar ´Irony Prompts a Party Rat, ´de vervreemdende split met Spray Paint, die zopas, vers van de perser is verschenen. De band laat op beide EPs een andere kant zien. Neem het tot je. Zodat je weer volledig beslagen ten ijs komt, als de favoriete VERA-band van de laaste vijf jaar voor een derde VERA Poll overwinning gaat.

niek