Navelstaarderige tieners zijn de helden van morgen. Vooral de meest verongelijkte etterbakjes. Juist die.
Waarom? Stel je eens voor hoe zo'n zestienjarig rotzakje zit te mokken op een zolderkamertje. Een beetje plaatjes draaien van één of ander schreeuwbandje, waar de puber in kwestie zich volledig mee identificeert. Misschien priegelt er eentje zelf al wat op een gitaar en kliedert een ander een notitieblokje vol met hoogdravende tekstregels. Tussen deze mokkende meute zitten ze: de tieners die koppig blijven oefenen op hun gitaar en steeds maar blijven schrijven, net zo lang tot het ergens op lijkt. Zij worden de volgende pophelden, omdat ze niet alleen perfect begrijpen wat er in een tienerbrein omgaat, maar het ook nog eens kunnen vertalen naar de prachtigste liedjes.

Deze, wat lange introductie brengt me bij Will Toledo, die volgens mij precies zo'n navelstaarderige tiener geweest moet zijn. Hij schrijft er bergen liedjes over. Zijn teksten zijn halve boekwerken, die bol staan van de teenage angst: Liedjes over sexualiteit, eenzaamheid en niet begrepen worden. Maar niet alleen de boze tiener herkent zich in die liedjes. Will Toledo schrijft uitstekende nummers, die de grens van het puberale ver overschrijden. Car Seat Headrest is inmiddels één van de meest aansprekende bands van de afgelopen jaren, die wereldwijd op heel veel aandacht kan rekenen.

Dat komt voornamelijk door de laatste twee platen: 'Teens of Denial' en het pas heruitgebrachte 'Twin Fantasy', die veel positieve aandacht kregen. Maar de pas 25-jarige Toledo schrijft al jaren liedjes en hij gooide ze bijna allemaal op zijn Bandcamp. Liedjes die hij op de achterbank van zijn auto had ingezongen; zo kwam hij op de naam van de band. Rond 2010 begon hij daarmee en in korte tijd nam hij 11 EP's op. De band viel op en tekende in 2015 bij het grote platenlabel Matador, waar ze inmiddels ook al weer drie platen uitbrachten.

Uit die liedjes komt een uiterst getalenteerde songschrijver naar voren, die zijn mompelzang omlijst met grootste refreinen en scheurende gitaren. Maar het verlegen jochie op de achterbank is nooit heel ver weg. Triomfantelijke rocknummers als 'Vincent' en 'Fill in the Blank' hebben iets aandoenlijks en kwetsbaars. En dat geldt ook voor de band als geheel: hoewel ze steeds grootser klinken hoor je nog steeds dat kleine rammelbandje. Car Seat Headrest een dramatische versie van Guided By Voices noemen is niet ver buiten de waarheid, wat dat betreft. Of een Nirvana voor de tobbende millenial.

Hoe dan ook.

Car Seat Headrest speelde op het moment van schrijven in het westen des lands en inspireerde het muziekjournaille tot een aantal lyrische stukken in de landelijke dagbladen. Een half jaar later staat de band toch maar mooi in Vera. Wedden dat er weer heel wat lyrische stukken bij gaan komen?

-Bart

Het onstuimige en altijd energieke trio Naked Giants komt de avond opwarmen. Deze ‘fellow Seattle band’, bestaande uit vocalist en gitarist Grant Mullen, drummer Henry LaVallee en bassist Gianni Aiello, bewees al eerder een loeisterke openingsset neer te zetten voor de jongens van Car Seat Headrest waarbij ze op het einde vaak samen op een podium belandden.