Ik herinner me een gesprek in het rookhol van de kelderbar tussen enkele muzikanten. Harmen timmerde met z’n folkband al een aantal jaar behoorlijk aan de weg (uitstekende debuutplaat, zinderende shows, goedgevulde zalen in Nederland, tours in het buitenland, z’n muziek werd gedraaid op 3FM). Maar hij leek niet te benijden. Het was al ver na middernacht, de alcohol had de tongen losgemaakt en Harmen -die al vergevorderd was met de tweede plaat- vroeg zich vertwijfeld af wat voor een band hij nog leidde. “We zijn nu een bombastische rockband,” grapte hij.

Lonkte De Buckler Muziekhal (of hoe die zaal toen dan ook heette)? Wilde de band in de voetsporen treden van Kensington die ook ooit bij Snowstar Records begon en inmiddels -met de nodige bombast- de grootste act van Nederland was geworden? Town of Saints was zoekende en ik kreeg de indruk dat veel mensen zich tegenwoordig met de band bemoeide.

Het werd geïllustreerd met de tweede plaat Shapes, die enige maanden later uitkwam. De voornamelijk akoestische band met frontman Harmen Ridderbos en zijn geliefde Heta Salkolahti als hartverwarmende kern klonk anno 2016 elektronisch en fanatiek geproduceerd. Er waren duidelijk veel uren in de studio doorgebracht, de drummer leek vervangen door een computer en de viool was bijna nergens meer te horen.

Qua songs viel er weinig op aan te merken, al moest je wel van de sound houden. Shapes was een plaat die prima paste in dat popjaar, maar hoeveel was er nog over van die warmbloedige band die live zo kon vlammen? No Place Like This had ook van Arcade Fire kunnen zijn en in de sferische balad Shapes hoorden we alleen Heta zingen (zowel lead- als backing vocals), alsof er ook nog een ander publiek moest worden bereikt.

Daarna wordt er weer getourd, maar de schwung lijkt eruit. Harmen stopt meer energie in z’n Nederlandstalige project Electropoëzie, waarmee hij optredens geeft waar de lol en energie vanaf spatten. En hoe moet het verder met Town of Saints? Harmen en Heta overwegen zelfs om de band op te heffen.

Maar als ze als duo een aantal intieme optredens geeft, laait het vuurtje weer op. Het kan zo simpel zijn, en mooi: een akoestische gitaar, een viool en twee stemmen die schitterend harmoniëren en liedjes vanuit het hart. Zo kennen we Town of Saints.

En wat is het fijn dat de band is teruggekeerd op z’n schreden en weer warm  en akoestisch klinkt. Als Town of Saints, zegmaar.

Bij aanvang van de nieuwe plaat Celebrate, die in oktober uitkwam, hoor je eerst nog de stromende regen en onheilspellend onweer in de verte, maar zodra dat wegsterft keert de viool glorieus terug en zingt Harmen “come out to play.” Om het einde der tijden te vieren.

Ja, het thema is zwaar, maar de band gaat het met levenslust en hernieuwde energie te lijf.

Met bijna kinderlijke vreugde zingt de hele band het lied Up In Smoke.

Wat kun je anders, lijkt de-band-die-zelf-bijna-wijlen-was te willen zeggen.

En laten we wel wezen: wil je Harmen, Heta & co op een groot podium zien? Ver weg, afgeschermd door hekken en beveiligers? Of toch liever dichtbij, waarbij hun zweetdruppels op jouw gezicht terecht komen?

Het is een extra feestelijke avond die in het teken staat van Snowstar Records, dat dit jaar 15 jaar bestaat. Dat Town of Saints in eigen stad het jubileumfeest mag afsluiten is logisch. Maar de andere twee Snowstar-bands die het feest komen opluisteren liegen er ook niet om: I am Oak en Kim Janssen.

Dit mooie rijtje maakt meteen duidelijk waar het onafhankelijke label tegenwoordig in grossiert: indiepop en folk die ook in het buitenland wordt opgemerkt.

Veel ingetogener dan I Am Oak, pesudoniem van Thijs Kuijken, kom je muziek zelden tegen. Maar er zit ook een oerkracht in. Een stille kracht in de Nederlandse popmuziek die door de goede verstaander al jaren geleden werd opgemerkt. Zo won I Am Oak met ‘Oasem’ al eens de 3voor12 Award voor het beste album. De laatste studioplaat (Our Blood, 2016) heeft een voller geluid, maar heeft niets aan subtiliteit ingeboet.

De band speelt in veel Europese landen en deed laatst zelfs een korte tour door Japan, samen met Kim Janssen.

Kim Janssen mag de avond openen en ik ben zeer benieuwd hoeveel muzikanten hij meeneemt. Voor Kim is het een terugkeer naar de stad waar zijn muziekcarrière begon. Hij maakte jarenlang muziek die zo fragiel was dat het soms ongemakkelijk voelde. Meer succes had hij met The Black Atlantic, de band rond Geert van der Velde.

In 2013 verliet Kim de band en daarna leek het even stil. Het was een stilte voor de storm. In 2017 ontpopte de schuchtere singer-songwriter zich plotseling als frontman van een grote band die een orkestraal album uitbracht en met een elfkoppig ensemble majestueuze optredens gaf op grote podia (zoals Lowlands).

Het zal even wennen zijn op het bescheiden podium van Vera.

Igor

Tijdschema:
20:30 Kim Janssen
21:25 I am Oak
22:20 Town of Saints