Na Snail Mail, Parquet Courts, Rolling Blackouts Coastal Fever en voorafgaand aan Protomartyr, Oh Sees, Superorganisms en Car Seat Headrest, staat de band Moaning in VERA. En Moaning is net als de anderen één van de hedendaagse smaakmakers. Sterker nog, voor de jaarlijstjes van 2018 staat Moaning al sinds maart op de longlist. Want hun schitterende, titelloze debuut laat menig post-punk- en shoegaze hart sneller kloppen. De post-punk-variant die vooral door Preoccupations weer leven is ingeblazen, de post-punk die ooit door Siouxsie and the Banshees en The Cure vorm heeft gekregen. Die sound vermengt Moaning met de overweldigende gitaarlagen van bands als Slowdive en Swervedriver. Het daardoor uiterst spannende debuut is verschenen bij Sub Pop en de band toert zich sinds het verschijnen van 'Moaning' drie slagen in de rondte.

Moaning is een drietal uit Los Angeles en is groot geworden in de DIY-scene rondom de (inmiddels gesloten) club Pehrspace en de legendarische club the Smell, die 10 jaar geleden het startpunt was voor bands als No Age,The Mae Shi en ex-Pollwinnaar Health. De daar gangbare benadering van muziek is iets wat we in VERA herkennen: de sound en songs zijn veel belangrijker dan de verpakking; niet met winden meewaaien, maar vasthouden aan dat waarin je gelooft. Dat doet dit drietal - Sean Solomon (zang/gitaar), Pascal Stevenson (bass/toetsen) en Andrew MacKelvie (drums) - al sinds de dag dat ze zijn begonnen met Moaning. Ongeveer tien jaar geleden. Vanaf die tijd zijn werken ze, met veelvuldig schrijven, schaven, schuren en veel spelen, naar het punt toe waar ze wil zijn. Dat hoor je op de plaat, dat zie je op het podium en dat lees je in de interviews met de band. Moaning is niet over een nacht ijs gegaan en heeft muzikaal een helder verhaal en dat dragen ze op alle andere vlakken uit.

De kracht van de plaat zit in de volle laag gitaren en de met synths gevoede stemming. Net niet somber genoeg om te zwaar te zijn, maar verre van licht om te negeren. Bovenover die sfeer, maken de teksten - over een mislukte liefde - veel indruk. Niet omdat ze mooi zijn geschreven, maar omdat ze puur en uit frustratie zijn neergepend. Tuurlijk, de liefde is al duizend keer bezongen, en waarschijnlijk nog ietsje vaker. Maar dit inmiddels plat gewalste thema is alleen nog interessant als het pijn gaat doen. En dat doet het. Tel daar de stuwende drumpartijen bij op en je hebt een sound die al ruim 30 jaar mee gaat. Doordat Moaning er een moderne draai aan geeft, blijft die sound nog altijd even spannend als dat het 30 jaar geleden was.

Dat wordt een schitterende avond in onze club. Een klasse start van het nu al mooie najaar. Kom kijken!

niek