Moving TargetsUSA
En weer verwelkomen we dit jaar een oude bekende in Vera. Deze keer is het gitaarheld en zanger Kenny Chambers, die met zijn power-trio Moving Targets uit Boston in 1991 al beukend en tegelijk melodieus punkend tekeer is gegaan op het Vera-podium. De band bouwt dan een wel heel bijzondere band op met Vera door programmeur Peter Weening mee te nemen als roadie en merchandise-man op de Europese tour. Wat zou Weening hebben gedacht? Ach, in augustus is Vera toch zo goed als dicht, dus weet je wat, even op pad met een band die een maand lang dagelijks optreedt door heel Europa is wel een goede gelegenheid alles weer eens van de andere kant te ervaren. Leuke actievakantie en ook eens op bezoek bij internationale collega's, waarom ook niet?
Zo gezegd, zo gedaan. Van echt de toerist uithangen komt op zo'n tour overigens niet veel terecht. Buiten snelwegen, stukjes binnenstad, binnenkanten van clubs en hotels krijg je niet veel mee van de eventuele bezienswaardigheden, weet ik uit ervaring. De praktische Weening neemt dertig paar sokken mee en elke dag gooit hij een paar uit het raam van de hotelkamer, zo een waar geurspoor achterlatend door heel Europa. Naast podiumassistentie en het bemannen van de verkoopstand bestaat zijn werk die maand elke dag ook uit een paar minutes of fame door met de Targets op het podium achter zich 'Pay To Cum' van Bad Brains over het publiek heen te schreeuwen. Ja, het zijn lange, harde dagen in de muziekbusiness.
Moving Targets begint in 1982 als hardcore punkband in North Shore, Massachusetts, geïnspireerd door illustere voorgangers als Dead Boys, Black Flag en vooral het al genoemde Bad Brains. Het eerste echte cluboptreden is dan ook in C.B.G.B.'s in New York in het voorprogramma van Bad Brains, nadat de leden van Moving Targets als fans de kleedkamer opzoeken tijdens een eerder Bad Brains optreden in Providence, Rhode Island. Een aan de manager overhandigde cassettetape gaat verloren, maar door een telefonische auditie wordt Moving Targets toch nog uitgenodigd als support in New York, samen met Scream uit Washington D.C. Een aardige line-up voor een wild avondje, maar daar hadden ze er in C.B.G.B.'s uiteraard wel meer van.
Hierna maakt Moving Targets live furore in Boston en omstreken, waarbij Kenny Chambers wordt ondersteund door de beestachtige drums van Pat Brady en de ronkende bas van de stoïcijnse Pat Leonard. In het publiek staat dan onder andere een jonge Bill Janovitz met open mond te genieten van zijn lokale helden. Niet veel later zal hij Buffalo Tom oprichten. In die tijd brengt TAANG! Records (TeenAgers Are No Good!) de hardcorescene in Boston in kaart met onder andere bands als Gang Green en Negative FX, maar ook met een eigenzinnige postpunkband als Mission Of Birma. Beïnvloed door deze laatste band brengt Moving Targets steeds meer melodieuze elementen en zelfs iets als melancholie aan in de furieuze punkmuur. Het valt samen met het uitkomen van 'Zen Arcade' van Hüsker Dü en de ontwikkeling van plaats- en regiogenoten als The Lemonheads en Dinosaur Jr. Het is iets dat in die tijd kennelijk in de lucht hangt, want veel meer voormalige hardcorebands gaan over tot het maken van meer songgerichte nummers binnen het hardcore geluid. En zo fietsen we naadloos de alternatieve rockscene van de jaren negentig binnen, waarvan we in Vera destijds vele exponenten langs hebben zien komen.
In 1984 neemt Moving Targets een aantal nummers op met Hüsker Dü geluidsman Lou Giordano voor de compilatieplaat 'Bands That Could Be God'. In 1986 komt de eerste plaat 'Burning in Water' uit op TAANG!. Het is een ware punkklassieker, eveneens geproduceerd door Giordano in de (later) bekende Fort Apache studio. Kenny Chambers blijkt een begenadigd songschrijver en muzikaal worden invloeden van sixties mod-rock, powerpop en seventies progrock binnen het hardcore geluid verweven zonder het recht-voor-zijn-raap punkgevoel te verliezen. Ik heb de plaat onlangs sinds lange tijd weer eens opgezet en ook mijn mond valt opnieuw weer open. Werkelijk alleen maar hits! De tomeloze energie, de songs, de gevariëerde tempos, alles klopt aan die plaat. Bij het uitbrengen van de plaat is Pat Leonard echter vervangen door bassist Chuck Freeman. Het is een begin van bezettingswisselingen en breaks binnen Moving Targets, waarbij Chuck Freeman en Pat Leonard elkaar afwisselen, maar er ook een kwartetversie van Moving Targets is met Chuck Freeman op tweede gitaar.
Er wordt in 1988 opnieuw een sessie met Lou Giordano gedaan in Fort Apache, waarbij 26 nummers worden opgenomen, die we terugvinden op 'Brave Noise' (1988) en 'Fall' (1991). Kenny Chambers speelt inmiddels ook gitaar in Bullet LaVolta, een meer rauwe hardcore band met hardrock en metal-invloeden. In 1993 brengt Moving targets nog 'Take This Ride' uit, maar Kenny is dan het enig overgebleven originele lid. Er is nog steeds de typische Moving Targets sound, maar het gemis van beukdrummer Pat Brady is wel te horen aan de iets minder aanwezige drumpartijen. Moving Targets is dan halverwege de jaren negentig op zijn einde. Kenny Chambers speelt nog even in Bullet LaVolta en richt zich daarna tot op de dag van vandaag op zijn soloprojecten.
In 2007 is er nog een reünie met de beide Pats en is er sprake van een wederopstanding van Moving Targets, maar ongelukkigerwijze en triest genoeg overlijden zowel Pat Leonard als Pat Brady in 2008 en 2009 terwijl ze beiden ergens begin veertig zijn. Tien jaar later wordt er echter een verzamelaar van eerder onuitgebrachte demos en liveopnames op het Britse Boss Tuneage uitgebracht, getiteld 'The Other Side' (2017) en komt er een verzamelplaat 'Burn One Side' (2018) uit. Kenny wordt aan zijn leren jasje getrokken door drummer Emilien Catalano (The Nils) and bassist Yves Thibault (Out Of Order, niet te verwarren met de Groninger variant) uit Montreal en de reïncarnatie van Moving Targets is een feit. Volgens Kenny Chambers komt deze line-up heel erg dicht bij het geluid van de originele bezetting. Op verschillende live-videos heb ik deze bezetting al spetterende uitvoeringen zien doen van vooral nummers van 'Burning In Water'. Zoals gezegd, dat wordt punken met alleen maar hits!
Dikkie.
Voor wie verder overtuigd wil worden:
"You can hear the gift for melody he has. And that voice still draws you in. His guitar still chops and slashes and feeds back. Art-rock and post-punk dissonance does not so much disrupt the Sixties Mod and Psych influences as push them into starker relief.
I will continue to shout it to whoever will listen to me: a legend to us who grew up in the rock clubs of Boston in the 1980s (and this doesn't even take into account that he was a driving force in Bullet LaVolta): Kenny Chambers is one of the most underrated songwriters/rockers I know..."
- Bill Janovitz (Buffalo Tom 2018)