Steve GunnUSA
PapercutsUSA
Het is de vierde keer dat Steve Gunn in Groningen staat, maar door de jaren heen is zijn status behoorlijk veranderd. Ten tijde van zijn geweldige en, zij het in de kantlijn, behoorlijk bejubelde plaat Way out Weather (2014), tourde Steve Gunn als support van The War on Drugs langs de grotere zalen van Europa. Ook deed hij wat soloshows in wat kleine zaaltjes, op de ‘dooie dagen’ van de tour. Zo stond hij in Amsterdam in proeflokaal van de lokale bierbrouwer Butcher’s Tears en in Groningen stond hij in De Gym. Eventjes later, in de zomer van 2015, stond Steve Gunn als voorprogramma van Waxahatchee in VERA. Bij het verschijnen van de plaat Eyes On The Lines (2016), stond zijn naam als grootste op de poster voor een show in Paradiso-Noord en speelde hij de sterren van de hemel op Take Root. Met de onlangs verschenen prachtige plaat ‘The Unseen in Between’ zijn ook de grote bladen ervan overtuigd: die Steve Gunn is een klasbak. Daarom is het nog toffer dat Gunn weer naar VERA komt, maar dit keer als hoofdact en met de toffe band Papercuts als support.
Wat maakt hem dan zo goed? In de popencyclopedie zou Steve Gunn onder het lemma ‘fingerpicking’ te vinden zijn. Niet op de klassieke manier, met - naar mijn mening - iets te veel energie-zuigende behendigheid, Steve Gunn zet zijn volledig-instrument-beheersende-gitaarspel alleen in voor klasse songs vol meanderende melodielijnen, zoals William Tyler dat ook zo mooi kan of op de manier zoals Ryley Walker en Kurt Vile dat doen. Walker zit wat meer in de spiegedelische hoek, Vile is wat meer indierockend. Steve Gunn leunt zelf meer op de Americana-traditie. Op zijn 'officiële' platen werkt hij zijn songs als een vakman uit, zonder iets aan spanning te verliezen. Om deze 'officiele' platen heen, verkent hij het muzikale landschap op verschillende 'tussendoor'-platen, waarbij Gunn grenzeloos te werk gaat. Deze platen zijn allemaal van hoog niveau. Om het nog interessanter te maken, gaat hij zo nu en dan inspirerende samenwerking aan, bijvoorbeeld met Hiss Golden Messenger, de muzikale grootmeester Mike Cooper of met zijn oude kameraad Kurt Vile - Steve Gunn maakte een tijdje onderdeel uit van Vile z'n The Violators. Op dit moment werkt hij samen met Kim Gordon aan een soundtrack voor de Andy Warhol film ‘KISS’, ook weer als tussendoortje. Dat maakt niet alleen dat er een rijke discografie ontstaat, maar ook dat door de vele vingeroefeningen zijn 'officiële' platen een stuk sterker worden. Hij weet wat hij doet, zonder dat het een kunstje wordt.
Zo ook 'The Unseen in Between', waarmee Gunn zichzelf nog beter in de schijnwerpers plaatst en nog meer lovende kritieken oogst. Dit is zijn vierde niet-tussendoor plaat en zijn tweede LP bij het grote Matador-label. Qua thematiek keert Steve Gunn terug naar Philadelphia, waar hij woonde voordat hij naar Brooklyn verhuisde. Hij eert zijn onlangs overleden vader in het bloedmooie ‘Stonehurst Cowboy’ en qua sound blijft het in de hoek van de 70s Americana, maar bij vlagen klinkt deze Steve Gunn redelijk Brits, wat hem prima past. Op tweede stem hoor je Meg Baird, bekend van de bands Espers, Heron Oblivion en van de samenwerkingen met Bonnie 'Prince' Billy en Kurt Vile. Soms houdt Gunn het op 'The Unseen in Between' 'simpel' en compact ('Vagabond') en soms zweeft hij de ruimte in ('New Familiar'), een boeiende afwisseling die de platen van Gunn kenmerken.
Het zou geweldig zijn als Gunn het podium van VERA gebruikt om hier en daar wat extra hoofdstukken aan zijn nummers toe te voegen, want dat kan hij wel. Maar ook als hij dichtbij zijn platen blijft, gaat het een bijzonder mooie avond worden. Geen hippe klanken, maar wel ontzettend goed. Waarbij je Papercuts er dus gratis bij krijgt.
Papercuts, een band opgetuigd rondom Jason Quever, maakte tien, vijftien jaar geleden platen die in de slipstream van Cass McCombs, Devendra Banhart en Vetiver verschenen. Naast het eigen werk, dook Quever ook veelvuldig met andere bands de studio in, bijvoorbeeld Casiotone for the Painfully Alone, Sugar Candy Mountain en Beach House. De lijst met platen waaraan Quever meewerkte is behoorlijk lang - zo zat hij als masteraar aan de knoppen voor 'Reclining Nude', het debuut van de Amsterdamse band Naive Set. Maar ondanks die drukke agenda van Quever bleef ook Papercuts met rijk gearrangeerde soft pop-platen komen, zoals vorig jaar met ‘Parallel Universe Blues’. Deze verscheen op het altijd spannende Slumberland-label. Een band om zeker niet te missen. Kom op tijd.
niek