Wie nu- anno 2019- nog nooit een optreden van De Kift heeft gezien, mag zichzelf een schop onder de kont geven en vrijdagavond als de wiedeweerga naar VERA. Ik zal hier heus niet beweren dat je Nederlandse leven niet compleet is als je nog nooit hebt geschaatst, stamppot hebt gegeten, in een caravan hebt geslapen én De Kift in het echt heb gezien, maar daar komt dit pleidooi eigenlijk wel op neer.

Een fenomeen als De Kift komt maar eens in de paar decennia voorbij. En wij hebben de mazzel dat deze veelkoppige band het al zolang volhoudt. Dertig jaar om precies te zijn en dat is een mooie gelegenheid om de vele hoogtepunten nog eens te beleven. Dertig favoriete liedjes, gekozen door het publiek dat de keus had uit de 190 die de band sinds 1989 op de wereld heeft gezet.

Kun je het gemis in één klap goedmaken. Diegenen die al eens het genoegen hadden om De Kift live mee te maken wrijven zich alvast in de handen.

Voor wie niet weet wat De Kift is: een veelkoppige, poëtische fanfare-punkband. Vol tomeloze energie, intimiteit, weemoed en euforie. Met daarnaast een flinke dosis gecontroleerde chaos, zowel op de plaat als op het podium. De teksten zijn Nederlandstalig, geleend uit de wereldliteratuur en worden meestal voorgedragen of gezongen door de magnetische frontman Ferry Heijne met z’n Zaanse knauw. En die combinatie is al prachtig, maar ook de teksten uit de mond van de soms knorrige Wim ter Weele laten je niet onberoerd. Is ook lastig wanneer ze je als een vuistslag raken.

De Kift mag je gerust een human interest-band noemen. De teksten gaan vaak over eenzame ploeteraars, dolende zielen en andere eenlingen.

De Kift is al decennialang een soort familiebedrijf van de Heijnes, waarbij Ferry’s vader Jan nog tot op hoge leeftijd op het podium stond. Neef Pim en broer Marco doen dat nog steeds. Moeder An deed jarenlang de merchandise. Inmiddels is zoon Tim actief achter de schermen.

Familiair is ook de vervaardiging van de unieke geluidsdragers. Steevast prachtige kunstwerkjes die door veel handen en met veel huisvlijt zijn gemaakt. Maar dan heb je ook iets: hebbedingen die met iedere verhuizing mee moeten naar het nieuwe adres.

De Kift is ook een band die nooit stil heeft gezeten en –ondanks de taalbarrière- samenwerkingen aanging met bands als Calexico, Franz Ferdinand, Zita Swoon en –ondanks het leeftijdsverschil- Rats on Rafts. Dat populaire of coole undergroundbands graag met De Kift samenwerken en op tournee gaan, zegt ook alles over hun status en gunfactor.

Wat opvalt aan de dertig nummers (zie Spotify) is de tijdloze kwaliteit. De Kift kan niet garanderen dat ze al deze liedjes vrijdagavond zal spelen, maar schijnt een heel eind te komen. En de band staat live sowieso altijd garant voor spektakel. Kortom: gun jezelf en de band een mooi jubileumfeest. En kom op tijd, want het voorprogramma wordt verzorgd door:

Hilbrandt
Waar De Kift naar verbinding en herkenning zoekt gaat Hilbrandt extraterrestrial met vervreemdende autotune, maar liefst drie synthesizers en een pompende beat. Bandleider is Laurens van der Meulen, bekend/berucht van het Friese collectief Heksenhamer dat het begrip Nederlandstalige popmuziek sinds 2013 behoorlijk heeft opgerekt.

“Hilbrandt maakt muziek over de schaduwkant van ambitie,” meldt de zeskoppige band. “De liedjes van Hilbrandt spelen zich af op een snelweg, waar we altijd maar harder willen en er alles aan doen om elkaar in te halen. We leven in een wereld van burn-outs, slaaptekorten, stress en vluchtige vriendschappen. Hilbrandt vat deze thema’s bij de hoorns en maakt er een ronkende, dansbare en met synthesizers geladen liveshow van. Denk aan een mix van Spinvis, Bruce Springsteen, Kanye West en Arcade Fire.” En dat komt dan ook nog uit Friesland.

Igor