Het wordt een avond waarbij de sneltrein weer eens door Vera dendert. Het eindigt met de korte maar uiterst explosieve rit van Cocaine Piss uit het Belgische Luik. Met zo'n naam produceer je uiteraard geen evangelische koorzang, hoewel dat wel heel verrassend zou zijn geweest. Nee, we hebben het natuurlijk over noisy, chaotische en opgefokte punkrock van een exponent van de Luikse punkscene, die ooit door crustpunkers Hiatus op de kaart is gezet. Cocaine Piss is echter van een andere orde. Je hoort wel invloeden van oldschool hardcorebands als Dead Kennedys en Negative FX, maar ook echos van een Riot Grrl band als Bikini Kill of een meer noisy band als Melt Banana. Ook wordt Cocaine Piss wel eens vergeleken met een speedversie van The Butthole Surfers. Dit alles toont aan dat de ultrakorte nummers van Cocaine Piss muzikaal niet enkel onder de noemer punk zijn te vangen en bovendien bol staan van absurde humor en gekte.

Want ondanks de agressieve sound is de boodschap van Cocaine Piss er een van een vredelievende inclusiviteit. Onder nummers als 'Ugly Face On', 'Sex Weirdos'en 'Cosmic Bullshit' ligt een serieuze boodschap over gendervrijheid en gelijkwaardigheid.

Zangeres Aurélie:  "We willen dat mensen eens minder denken in geslacht en stoppen met zo wanhopig aan stereotypes blijven hangen. Ik wil mensen vertellen dat ze alle recht hebben om te zijn wat ze willen. We moeten allemaal meer dan tolerant zijn. Het is wel aardig, maar het is niet veel meer dan mensen hun gang laten gaan – je kan ook je steun betuigen. We willen niet blijven plakken aan de stereotypes van meisjes, of de masculiniteit van jongens overdadig uitbeelden. We doen dingen zonder geslacht of specifieke oriëntatie."

Op jonge leeftijd is Aurélie een enorme fan van The Distillers en zangeres/gitarist Brody Dalle haar idool. Ze weet dan dat ze ooit zelf ook zo op het podium wil staan. Samen met een aantal vrienden wordt Jungle Booking opgericht en het collectief organiseert zelf concerten. Als er in de zomer van 2013 in een café in Luik geen openingsact kan worden gevonden, richten ze zelf snel een band op. Naast Aurélie bestaat de band uit Yannick (drums), Julien (bas) en Mathias (gitaar). Uit een aantal gore namen  kiezen ze Cocaine Piss en het eerste optreden is een feit. Voor een publiek dat voornamelijk uit vrienden bestaat, dat wel, maar juist  deze vrienden dringen er bij het viertal op aan de grap toch iets langer te laten duren. Want de opzwepende en chaotische gekte van Cocaine Piss blijkt een wel erg geslaagde grap te zijn.

Na een demo in 2013 verschijnt de eerste plaat 'Pool' (2015) op cassette met korte, snelle nummers van Ramones-lengte, dus zo rond de minuut. Het geheel vliegt met titels als ´Incest’, ‘Pussy’ en ‘Tourette’ in een dik kwartier aan alle kanten uit de bocht en wordt op maniakale wijze opgestuwd door de schrille schreeuwzang van Aurélie. Net zo kort, explosief en chaotisch zijn de live-optredens van de band en zo wordt Cocaine Piss een gevestigde naam in de Belgische undergroundscene. In 2016 neemt Cocaine Piss met de legendarische producer Steve Albini in diens Electric Audio-studio in Chicago de tweede plaat 'The Dancer' (2016) op. De band is een groot fan van Albini en is van tevoren behoorlijk zenuwachtig. "Het is een beetje zoals een kind ervan droomt om astronaut te worden." Albini weet de band echter meteen op haar gemak te stellen door te zeggen dat Cocaine Piss toch wel de allermooiste bandnaam is, waarmee hij heeft gewerkt.

De  directe en volle analoge sound van Albini brengt de invloeden van jaren tachtig noise rock nog meer naar de oppervlakte, terwijl de stijl hetzelfde is gebleven. Weer razen veertien songs binnen twintig minuten aan de argeloze luisteraar voorbij. Het levert Cocaine Piss veel aandacht en nog meer optredens op. Van  Noorwegen tot Portugal, van Litouwen tot Engeland, van grote festivals als Pukkelpop, Dour, Best Kept Secret en Primavera tot in keldertjes en kraakpanden. Die laatste plekken zijn volgens Cocaine Piss een noodzaak om een goede alternatieve scene op te bouwen.

Interviewer: "Wat is het eerste dat zou moeten gebeuren om in dit land een grotere  alternatieve scene te creëren?"

Cocaine Piss: "Meer kraakpanden! Meer plaatsen waar mensen hun creativiteit en hun ideeën kunnen uiten, in  het bijzonder voor de jongeren. We hebben meer plaatsen nodig waar iedereen welkom is."

Begin 2018 verlaat bassist Julien de band en wordt vervangen door Farida, die in een ander leven met de bas op haar schoot jazz and vrije improvisaties speelt, maar in Cocaine Piss net zo onbesuisd op het podium staat als de overige bandleden. Met haar wordt andermaal naar Chicago gevlogen om met Steve Albini de tweede plaat 'Passionate And Tragic' (2019) op te nemen, die zojuist in april is uitgekomen. Natuurlijk staat de plaat weer  vol met energieke, opgefokte korte nummers en is de noise factor nog zwaarder in de sound verweven. En is er nu zelfs een song van wel meer dan drie minuten. 'Body Euphoria' laat twee minuten lang zelfs iets langzamere noise rock horen, voordat het eindigt in de vertrouwde punkuitbarsting van een minuut. Het wordt in elk geval goed opletten in Vera, want voor je het weet is Cocaine Piss langs je heen geraasd.

De eerste explosieve rit van de avond is echter voorbehouden aan Youth Deprivation uit Groningen zelf. De band is in de zomer van 2018 opgericht door Reynaert (gitaar/zang), Steve (zang), Eva (bas) en Tim (drums), allen eerder lid van diverse bands als  System Bastard, Komplex, Verkrust, Shoe Eating Rabbits en Mary and the Breakups. Als Youth Deprivation weten ze een muzikale brug te slaan tussen oldschool Amerikaanse hardcore van bands als Dead Kennedys, Circle Jerks en Black Flag  aan de ene kant en de Engelse jaren tachtig hardcore van Doom en Discharge aan de andere kant. Gekoppeld aan de typische eigenwijsheid van de Groninger punkscene levert dit een lading verfrissende, gevariëerde, maar vooral knallende hardcore songs op die ondanks het korte bestaan van Youth Deprivation met volle overtuiging van het podium wordt geblazen.

Dikkie.