POLLWINNER 2015
Tuesday 2 AprilMike KrolUSA
The DesmondsGRN
Het begon natuurlijk op die avond in oktober 2015, met geweldige concerten in de hele stad. Iedereen was ergens, overal was muziek. En 's avonds, in onze Grote Zaal, toen iedereen al wankel liep van het bier speelde Mike Krol voor uitsmijter. De Amerikaan en zijn bandleden hadden zich als politieagenten verkleed en ze rausden er een geweldig setje garagepunk doorheen. The crowd went crazy en Mike kwam als pollwinnaar op onze muur.
Een jaar later waren ze terug. Nu werd het een triple bill, samen met Green Hornet en The Black Cult. Mike en zijn makkers hadden zich maar weer verkleed. Ditmaal droegen ze gestreepte shirtjes en Mike had een boevenmasker op zijn hoofd gezet. Weer volgende er zo'n heerlijk setje punkrock. Niks nieuws onder de zon, maar ó zo goed gedaan. Strakke liedjes in de lijn van Jay Reatard, maar een stukje zonniger en poppier. Onmogelijk om stil bij te blijven staan.
En toen? Lekker naar huis en tevreden terugkijken op een serie mooie optredens en paar goede platen? Waarom voelde dat niet goed? Was dit het nu? Het leven als een muzikant, waar Mike altijd van had gedroomd? Over de keerzijde had niemand het gehad. Verbroken relaties en een hele rits aan andere teleurstellingen. Mike raakte in een crisis. Gelukkig kwam hij eruit. Hij reageerde op de enige manier die hij kende. Hij schreef er liedjes over.
Dus daar zit hij, op de rand van zijn bed met een gitaar op schoot. Bebloede knokkels en een blauw oog. Dat is de hoes van 'Power Chords' en ook zijn teksten spreken boekdelen. Of iemand even een ambulance wil bellen, want hij blijft zichzelf beschadigen. En die ex-geliefde krijgt er ook van langs. Met bitterzoete herinneringen en heel veel spijt, zo denkt hij terug aan hun eerste ontmoeting. Daar kan ze het mee doen.
Zware thematiek en hoe bijzonder is het dan dat de liedjes op 'Power Chords' zo enorm vrolijk klinken. Alles aan de muziek straalt plezier en energie uit. Neem nu prijsnummers als 'An Ambulance', 'Little Drama' of 'Blue and Pink'. Het is alsof iemand Weezer eens vermanend heeft toegesproken: “en nu is het uit met hipster-ironie en Toto-covers, stelletje lamzakken. Ga maar weer eens leuk muziek maken.” Mike speelt felle garagepunk, maar wel met een heel flinke dosis pop erin en een fikse dot bubblegum er bovenop.
Dat verschilt niet veel van wat hij op zijn voorgaande platen deed, al is deze plaat met een dik half uur wel een stuk langer dan zijn vorige werk. Daar was met twintig minuten wel gedaan. Het standaardrecept is de wat nasaal zingende Mike die vol doorhaalt op zijn gitaar terwijl een ritmesectie zich het zweet voor ogen speelt. De liedjes hebben niet niet of nauwelijks franje en de productie doet vermoeden dat iemand een pak watten in de speakers heeft geduwd. Maar toch. Het zit zo goed in elkaar en het is zo aanstekelijk dat je er de hele dag naar wilt luisteren.
'Power Chords' is de welgemeende fuck you naar alles wat Mike Krol de afgelopen jaren in de weg heeft gezeten. Nu is het klaar en nu gaan we verder, dat lijkt zo ongeveer de boodschap. Op naar de toekomst. Mike Krol is volwassen geworden. Zo ongeveer.
– Bart
Als support krijgen we The Desmonds uit Groningen, ze maken garagerock en zijn beïnvloed door onder andere Together Pangea, The Strokes en Canshaker Pi. Hun single 'Street Signs' uit 2018 is een ronkend eerbetoon aan jeugdigheid en onafhankelijkheid.