“Hey Blondie!”, catcallde ooit een toevallige voorbijganger naar Debbie Harry. Ze zal zijn doorgelopen en hebben gedaan alsof ze de kerel niet hoorde. Tenminste, dat stel ik me zo voor. Debbie Harry, hoog verheven boven het platte geschreeuw van een kerel die haar met verlekkerde blik bekeek. Ze was natuurlijk wel zo bijdehand om haar band naar dit voorval te vernoemen. Elk nadeel heb z'n voordeel, om het op zijn Cruyffiaans te zeggen.

Ik vraag de laatste tijd af wat er zou gebeuren als iemand iets soortgelijks zou roepen naar de eveneens platinablonde Amy Taylor van Amyl and The Sniffers. Ik heb zo'n vermoeden dat het zou eindigen met bloed en blauwe plekken voor degene die het in zijn hoofd zou halen. Amy lijkt me een dame van de heel directe aanpak.

Hun platinablonde haar en zelfverzekerde presentatie zijn overeenkomsten, maar verschillen zijn er natuurlijk ook. Debbie Harry heeft, vind ik, altijd iets onderkoelds. Ze danste en sprong wel, maar wel met enige reserve. Bij Amy Taylor is dat anders. Amy is een staaf dynamiet in vrouwverpakking. Ze raast en rolt over het podium en duikt het publiek in. “Als ik een band zie, wil ik dat mensen me duwen en slaan. Ik hou wel van wat wederkerig geweld,” liet ze optekenen in een interview met 3voor12.

Qua muziek verschilt het ook behoorlijk. Blondie stopte de energie van punk in pure popliedjes. Amyl and The Sniffers stopt de energie van punk in pure punkliedjes. De band doet niet aan subtiel: ze gaan er als een bulldozer overheen. Een beetje zoals land- en genregenoten Cosmic Pycho's ooit deden. Die typische pubrock uit de jaren '70 is ook wel heel typisch voor Australische bands. Spijkerjasje, matje in de nek, blik bier d'r bij en gaan.

Dat klinkt lomp en dat is het ook, maar het is working man's (en woman's) music, zoals je die overal tegenkomt. Muziek om je bij af te reageren, na een lange dag werken. Dan wil je geen moeilijk akkoordenwerk of ingewikkelde schema's. Twee keer aftikken op je drumstel, drie halen over je gitaar en rammen: dat is voldoende. Tekstueel horen daar geen zware overpeizingen over de zin van het leven bij. Amy zorgt voor even vrolijke als pretentieloze meezingers over neuken, zuipen en, vooruit, geen cent te makken hebben.

Amy en haar bandgenoten groeiden op in een klein gehucht in Australië, waar werkelijk niks te beleven was. Natuurlijk ga je dan punk luisteren, het is de enige manier waarop je wat energie kwijt kunt. De volgende, volstrekt logische stap is dat je zelf een bandje begint. Dat deden Amy en haar vrienden in 2016, nog maar drie jaar geleden. Vorig jaar gingen ze al met King Gizzard en the Lizard Wizard op tour, braken ze Lowlands af en in september stonden ze voor het eerst bij ons in de Grote Zaal. Het kan hard gaan met een stel verveelde Aussies.

Inmiddels is het eerste, officiele album uit, als je de twee voorgaanse EP's niet meetelt. Een titel bleek niet echt nodig en de liedjes verschillen eigenlijk niets van wat ze al eerder deden. Er wordt naar hartelust geramd en gebeukt en ik heb nog steeds geen idee wat er precies gezongen wordt in dat vettige, Australische accent. Maakt niet ook uit. Wat wel belangrijk is: Amyl and The Sniffers is de band bij uitstek om live te zien. Wie niet voor de bijl gaat bij zoveel plezier en energie is af.

– Bart

Amyl and the Sniffers wordt ondersteund door maar liefst twee supports! Forbidden Wizards is een Nederlandse band die heerlijke en ook zeker magische punk speelt en het Gentse trio Pink Room maakt gevaarlijk puntige noisepunk garagethrash.

En check daarna de Poo Poo Platter Post Party in de kelder!

Timetable:
Forbidden Wizards: 20.45
Pink Room: 21.20
Amyl and the Sniffers: 22.00