Om een echte, authentieke Libanese band te zijn, hoeft de muziek niet per definitie gemaakt te worden met een Ud of vol te zitten met melodieën uit het Midden-Oosten en de arabische taal. Postcards maakt Libanese muziek: ze zijn Libanees, ze wonen in Libanon en ze schrijven over hun ervaringen aldaar. Of zoals ze zelf zeggen: ‘Alles wat we maken is standaard Libanees, omdat we schrijven als Libanese mensen’. Maar dan in het Engels en in een voor ons podium vertrouwde bezetting van zang, gitaar, drum en bas. De liedjes op het album hebben veel te maken met het leven in Libanon. Er is een constante dans tussen zacht en luid, verdriet en onverschilligheid en woede tegenover overgave. Die emoties vertalen rechtstreeks hoe Libanon (en vooral de hoofdstad Beiroet) voor het trio voelt, een non-stop verschuiving tussen tussen twee gemoedstoestanden.

Wat speelt Postcards dan precies? Als je de laatste plaat aan zet, hoor je een slaperige (wel op een goede manier) en bedachtzame vorm van dreampop in de stijl van Mazzy Star en andere klassiekers. Hoewel de band in eerste instantie in 2012 als kwartet begon en als een folkband à la Fleet Foxes en Other Lives klonk, hebben ze zich een aantal EP’s later ontwikkeld naar een bredere, eigen stijl opererend als trio. De grootste hit (tot nu toe) stond op de EP uit 2015. ‘Walls’ is echt een heerlijk en sfeervol akoestisch nummer, vol emotie en gevoel. Alles werd (en wordt nu nog steeds) geschreven in samenwerking met eigen producer Fadi Tabbal van Tunefork Studios. Hij voerde de band een enorme stapel oude jaren ‘50 Amerikaanse folk artiesten zodat ze zich beter konden vinden in de stijl. En dat is gelukt! Uiteindelijk kwamen ze via deze weg ook bij de rock, surf, ambient en dream pop terecht.

Afgelopen jaar kwam dan eindelijk de eerste full length, ‘I’ll Be Here in the Morning’. De vocalen op deze plaat doen gelijk denken aan dromerige bands als Beach House en Galaxie 500. Ze zweven ergens boven de gestage beat, herhalende baslijnen en afwisselend noisy gitaren. Dat de band een transformatie in stijl heeft doorlopen is duidelijk, maar toch hoor je nog elementen uit eerder werk terug. Er staan ook nummers op waarvan de band zelf niet eens wist dat ze die konden schrijven, zoals het uitgerekte ‘Wide Awake’ compleet met een soort elektronische takeover aan het einde. In ieder geval hebben ze genoeg te bieden voor een afwisselende live show. Postcards zou eerder al in VERA komen spelen, maar toen werd dit wegens logistieke problemen bemoeilijkt en ging het feest uiteindelijk niet door. Nu is daar dan de herkansing!

- Merijn