Hier is normaal al heel snel gek genoeg. Show en theater worden met gniffelend schouderophalen aangekeken. Dat deden mensen in 1979 ook al. De punk was dan wel over zijn hoogtepunt heen, maar voor de wijze waarop Groningen muziek maakte bleef het de norm. Recht toe, rechtaan. Gain gezoes. Spijkerjackie, ouwe trui en –vooruit we doen eens gek- een beetje gel in de kortgeknipte haren. Zo kannie wel weer, mien jong.

Je zult in die jaren maar de onbedwingbare behoefte hebben gevoeld om je haar te laten wapperen. Het te laten groeien tot het in mooie, goudblonde krullen over je schouders viel. En om daarbij een spandex broek te dragen. Je voetje op een gitaarversterker zetten en dan soleren tot je vingers er pijn van doen.

Maar het kwam niet uit de lucht vallen, die spandex kleding en die wapperende haren. Eind jaren ’70, begin jaren ’80 spookten inflatie, werkloosheid en aerobics-videobanden door het land. Natuurlijk ga je dan dromen van een wereld die gevuld is met geld, drank en blote vrouwen. Of van een sprookjeswereld, vol met mythologische wezens. Of van een wereld zonder aerobics-video’s.

De New Wave of British Heavy Metal bood escapisme. Weg met de vlakke grauwheid en lang leve het theater. Klassieke hardrock, met de energie van punk, waarin de goede dingen van het leven worden gevierd. Uiteindelijk zal er wel iemand met zijn dronken kop een aerobicsoutfit van zijn vrouw hebben gestolen (die had ze gekocht na het zien van een aerobics-video) om daarin een optreden te geven. Zo, beste vrienden, kwam spandex in de muziekwereld terecht en maakte Nederland kennis met metal.

Dit is de wereld van Vortex. Een wereld waar gewoon bij lange na niet gek genoeg is. Eind jaren ’70 raakten gitarist Martjo en zanger Jurjen verslingerd aan het theater, aan de show en aan de muziek. Vooral zanger Jurjen, met zijn pruik en zijn beschilderde gezicht. Zo tegen het eind van een optreden bijt een hij capsule door en druipt het nepbloed langs zijn kin.

In 1985 kwam Metal Bats uit, de eerste EP, in eigen beheer zoals ze bijna alles zelf deden. Een jaar later volgde de echte claim to faim. Martjo zat wat op z’n gitaar te pielen en plotseling was er een riff, een galopperend stel akkoorden waar Jurjen binnen no time een tekst over de watergeuzen en Den Briel bij had geschreven. Er mocht een videoclip bij worden opgenomen en het gezelschap trok naar Bourtange, waar nog een stadspoort aanwezig was die net als Den Briel bestormd kon worden.

Daar stonden ze dan, tussen het vuurwerk en beukend op de deur, die bij de eerste take per ongeluk al openging. Vuistjes in de lucht en schreeuwen; “Open the Gate!” Het nummer werd het lijflied van de band en tot op de dag van vandaag is een concert van Vortex geen concert van Vortex als het nummer niet wordt gespeeld. De clip stuurden ze maar eens op naar de videozenders, MTV en Sky Channel in Engeland. Tot hun eigen verbazing kwam ‘ie plotseling voorbij. Heel Europa zag die gekke Nederlanders in Bourtange en vroegen zich af of die microfoon van Jurjen nu echt een bot was. Ja. Dat was het.

De nieuwe Iron Maiden zijn ze misschien niet helemaal geworden, maar maakt dat uit? Als je zo’n hit als ‘Open the Gate’ schrijft dan heb je al voldoende gedaan. En als er publiek trouw is dan is het wel metalpubliek. Die komen al 40 jaar lang kijken en wachten vol verlangen op dat nieuwe album, dat er nu toch echt aankomt.

Vortex komt niet alleen, ze nemen wat vrienden mee. Picture is een band die in hetzelfde straatje opereert en ook al 40 jaar meegaat. Zeven albums brachten ze uit en ze speelden met AC/DC en Saxon. Een stuk jonger is Angelic Forces, uit Friesland en natuurlijk zoeken zij het ook in de klassieke metal uit de jaren ’80.

Metal is the odd one out gebleven. Nooit echt populair, maar ook nooit uit volledig beeld. Op zichzelf staande muziek, met iets tijdloos over zich. En dat geldt ook voor de mannen van Vortex. Die zijn nooit ouder geworden en dat zullen ze ook nooit worden. Al 40 jaar lang zijn ze een eigenzinnig zooitje ongeregeld en ze gaan nog jaren mee. Reken daar maar op.

Open the Gate!

- Bart