Grotendeels instrumentaal, fuzzy en laidback, dat is waar we Ducktails al een paar platen lang van kennen. Tijdens de eerste luisterbeurt van ‘The Flower Lane’ heb ik serieus even gekeken of ik niet per ongeluk een plaat van een ander bandje opgezet had, want Ducktails maakt toch niet zulke poppy liedjes?

Nou, tegenwoordig wel dus! Met wat achtergrondinformatie valt dat ook wel op zijn plek: de eerste paar platen waren voornamelijk resultaat van het solo werk van Matt Mondanile, beter bekend als de gitarist van Real Estate. ‘The Flower Lane’ daarentegen kwam tot stand in samenwerking met vele andere muzikanten. Mondaline wordt onder andere bijgestaan door leden van Big Troubles, Oneohtrix Point Never en Cults. Daar vallen nog een stuk of vijf andere bands aan toe te voegen, maar die ken ik zelf eerlijk gezegd niet dus die laat ik even achterwege. Nee, het hangt er natuurlijk vanaf hoe groot je slaapkamer is, maar Ducktails valt nu volgens mij niet bepaald meer in de categorie ‘slaapkamerproject.’

Ducktails is dus meer de pop-kant op gegaan. Iets genuanceerder: pop is op ‘The Flower Lane’ soms atmosferische dreampop, dan weer laidback eighties pop, maar in elk geval een stuk gladder en geproduceerder dan voorheen. En verrassend catchy: deze plaat gaat ongetwijfeld een breder publiek aanspreken. Liefhebbers van ‘de oude Ducktails’ kan ik trouwens een beetje geruststellen: de warme, lo-fi en wat nostalgische klank is niet verdwenen. Maar eerlijk is eerlijk: als Ducktails liefhebber vind ik deze plaat minder sprankelend dan zijn voorgangers en hij zal de platenspeler hier niet gaan domineren. ‘The Flower Lane’ is erg fijn, niets meer en niets minder.