Zo, ik ben verhuisd naar buiten de stad en leef nu in een hut tussen de wolven, met enkel kaarslicht en een ganzeveer schrijf ik voor het eerst sinds lange tijd.... veel te lange tijd...

Ik kan wel leven zonder Mayhem heb ik besloten. Niet dat de plaat "Esoteric Warfare" slecht is ofzo maar ik heb het gewoon wel gehoord nu. Dat getik van Hellhammer op de drums, strak als een metronoom maar zonder gevoel of verrassing. De nummers die dezelfde riffs bevatten als alle voorgangers en zelfs Attila wat ik toch echt wel een eigenzinnige zanger vind kan mijn aandacht op deze plaat niet vasthouden. Vrijuit geschreven ik kom er gewoon niet doorheen, door alle breaks destructie en reconstructie van de nummers. Gitarist Blasphemer is uit de band en zijn vervanger Teloch speelt in dezelfde dissonantie en experimentele stijl en past er dus uitstekend bij, maar als vernieuwers van het genre blijven ze nu toch een beetje achter. Noem me een puritein maar ik zet liever Deathcrush nog eens even een keer op, lekker rommelig rammen.

Agalloch blijft op The Serpent & The Sphere gewoon prachtige hypnotiserende ode aan de schaduwen van de  natuur uitbrengen zoals ook Wolves In The Throne Room dat deed voordat ze met hun synthesizer gids voor sterrenkijkers uitkwamen.

Agalloch schrijft hypnotiserende melodieën a la Katatonia heeft black metal uitspattingen en akoestische eerbetonen in goed opgebouwde nummers. Moeiteloos luister je de vaak uitgesponnen nummers want door de afwisseling en veranderende soundscapes weet je vaak niet eens waar het ene nummer begint en het andere ophoudt. Als je de muziek van deze band la kent hoef je niet op verrassingen te rekenen ze gaan namelijk gewoon door met dat weer zij sterk in zijn.

Het Finse Insomnium maakt rockende melancholische metal en groeit per plaat. Op Shadows Of The Dying Sun zijn de twin-gitaren nog mooier met elkaar verstrengeld, de samenzang is harmonieuzer en doet af en toe wel wat denken aan Amorphis, ook al omdat ook Insomnia deze zang afwisselt met een donderende death grunt. Verslavende melodieën die je makkelijk met je vinger naar de repeat knop bezweren maar luister toch door want na dit ijzersterke nummer volgt er weer een, en nog een,en ... je krijgt het punt. De nummer houden je aandacht moeiteloos vast en rollen van de instrumenten met een aan Iron Maiden grenzend gemak zoals ook Dark Tranquillity dat wel doet. De nummers zijn in zichzelf al afwisselend maar ook onderling hebben ze een goede eigen smoel waardoor de hele plaat je blijft verrassen en meeslepen.

Had ik het al over Trypticon gehad? Nee? "Melana Chasmata" is namelijk geen plaat maar een vacuüm, een zwart alles absorberend gat waarna wij met de ellende zitten. Tom G. Warrior is boos, gefrustreerd, teleurgesteld en mishandeld en in plaats van het opkroppen zoals een fatsoenlijk mens betaamt, fikkerd hij de hele mieterse zooi even op een geluidsdrager, ja en nu ben ik ook boos, gefrustreerd, teleurgesteld en mishandeld! De plaat laat meer Celtic Frost horen dan zijn voorganger "Eparistera Daimones" zowel de death metal periode als de "Into The Pandemonium"  periode toen Tom wat kreunend en klagend begon te zingen.

De impact van het openings-nummer is groot en voelt als een vuistslag en eerdergenoemde gevoelens komen dan ook binnen het nummer daarna is weer persoonlijker en dreinender. Zoals ook op de vorige plaat hoor je invloeden van natuurlijk Celtic Frost's death metal, industrial en wave. Toch vind ik het grootste (Positieve) verschil  tussen het debuut en deze "Melana Chasmata" de kwaadheid en harde rauwheid van deze plaat. Een heel persoonlijk document van de heer Warrior.

- Wok in the throne room