TakeRoot strijkt weer neer in de stad en dan weet je dat de herfst niet ver weg is. Het festival ‘for past and present and upcoming American music’ wordt alweer voor de 18e keer gehouden en heeft zijn wortels inmiddels stevig verankerd in de Groningse klei, sinds het in 2007 van De Smelt (Assen) naar de Oosterpoort verhuisde.

Toch nog even een paar hardnekkige misverstanden wegnemen: nee, TakeRoot is niet alleen voor grijze mannen met buikjes in stemmige kleren die diep worden geroerd (zo diep, dat je het nauwelijks merkt) door zangeressen met een snik of ruwe bolsters met doorleefde stem die worden begeleid door bands met standaard een pedalsteel-gitarist in de gelederen.

En hoewel de eigen aanduiding ‘American music’ wat misleidend is, komt de muziek niet louter uit Amerika. Deze editie telt een recordaantal van twintig acts. We lichten er een paar uit:

 

Villagers is de Ierse band rond de kleine grote leider Conor J. O’Brien die in 2010 overdonderend debuteerde met Becoming a Jackal en dat jaar met een magisch optreden in Vera ook de Verapoll won. Bij het volgende album Awayland gooide de band het over een andere –meer elektronische- boeg. Volgens O’Brien moet Villagers telkens veranderen, bewegen en groeien. Dat resulteerde dit jaar in het verstilde akoestische Darling Arithmatic dat zo persoonlijk en pijnlijk was (over homo zijn in het conservatieve Ierland) dat hij het helemaal alleen inspeelde. Toen O’brien deze zomer de getokkelde en vaak gefluisterde liedjes op het enorme hoofdpodium van Welcome to the Village met slechts twee bandgenoten speelde werd dat overstemd door geroezemoes. Dat Villagers nu met de volledige band zal spelen is goed nieuws.

 

The Delines is een prettig uit de hand gelopen project van Willy Vlautin. De voorman van Richmond Fontaine en zeer begenadigd schrijver (lees ook zijn boeken!) hoorde tijdens een tour hoe achtergrondzangeres Amy Boone haar stem voor elk optreden opwarmde door country- en soulliedjes te zingen. En telkens werd hij erdoor geraakt. In een dronken bui zei ze: ‘Waarom schrijf je geen album voor mij?’ En dat deed Vlautin. Ze vroegen hun favoriete muzikanten (o.a. van The Decemberists en Richmond Fontaine) mee te doen et voila: de donkere, herfstige plaat Colfax Avenue zag in 2014 het levenslicht. En verovert nu langzaam de wereld. Vorig jaar was het nog een handjevol Vera-bezoekers dat werd betoverd door  de stem van Boone. Nu zal de Oosterpoort voor de bijl gaan.

 

Nog iets om naar uit te kijken is het solo-optreden van Mark Kozelek (van Sun Kil Moon). Voor easy listening moet je niet bij hem zijn, met z’n soms wat hoog schrapende dan weer monotoon vertellende stem. Kozelek kan werkelijk prachtig uit de hoek komen, maar het moet vooral niet voorspelbaar worden dus verandert hij liedjes halverwege volledig van sfeer en tempo. Z’n liedjes lijken ook steeds langer te worden. Op z’n laatste plaat Universal Themes is het gemiddelde ongeveer 9 minuten per song, maar saai wordt het nooit.

 

Headliner dit jaar is My Morning Jacket, die ook nog ‘ns een bijzondere band heeft met Groningen, al weten de muzikanten dat zelf waarschijnlijk niet eens. De band rond Jim James werd –eerder dan in de VS zelf- in 1999 meteen omarmd door Nederland. Met dank ook aan de Groningse schrijver Nanne Tepper die debuutalbum The Tenessee Fire destijds in NRC bombardeerde tot plaat van het jaar. Hij kwam superlatieven tekort voor dat album dat inderdaad vol staat met in galm gedrenkte alt-countryjuweeltjes.

Sindsdien is er veel veranderd. De band werd groot, speelde op elk continent en stak ook veel muzikale grenzen over en belandde in de classic rock, psychedelica en soul. Met de falsetto van James soms nog als enige herkenbaar element. Door de mateloosheid en soms wat gladde productie raakte MMJ mij op de laatste platen wel ‘ns kwijt. Maar hun optredens zijn altijd intense ervaringen die zelfs –zag ik een paar jaar geleden met eigen ogen in de Melkweg- de drummer/zanger van sleaze-band zZz tot tranen wist te roeren.

Opzwepende concerten geeft Danny Kroha ook met zijn band The Gories, zoals afgelopen mei toen Vera aan gort werd gespeeld. Op TakeRoot zal de expressieve gitarist/zanger op een stoel plaatsnemen en traditionals spelen, zoals op het dit jaar verschenen Angels Watching Over Me. Doe je ogen dicht en je waant je in de VS van voor de Tweede Wereld Oorlog. Opdat we op 12 september niet vergeten waar al deze mooie muziek op TakeRoot ook weer vandaan komt.

Igor