Het is vandaag precies een jaar geleden dat we een concert konden organiseren in de kelderbar. Downstager Hugo blikt daarom terug op deze memorabele avond met het Colombiaanse MURO en GIF uit Groningen.

“Je zult onze programmeur Robert er niet snel op betrappen, maar in zijn aankondiging van het concert van het Colombiaanse MURO, vandaag precies een jaar geleden, zat hij er zonder het zelf te weten even flink naast. “Late shows op de dinsdag. Ideaal is het niet,” schreef hij – maar hij had de show niet fortuinlijker kunnen boeken. Het concert van MURO en GIF op 10 maart 2020, vandaag een jaar geleden, bleek het laatste concert te zijn voordat we de deuren van de kelderbar van het slot moesten voorzien dat er na een jaar nog steeds op hangt. Het concert van Breekbaar die zaterdag werd afgelast, ook al zagen we dat duo gelukkig afgelopen zomer terug bij onze cafés in de grote zaal.
Heel eerlijk gezegd weet ik niet zo veel meer van de aanloop naar die beruchte avond zelf en dat wijt ik vooral aan het feit dat er een jaar geleden natuurlijk nog weinig aan de hand leek te zijn. Als ik de Whatsapp-gesprekken in onze officiële Downstagegroep moet geloven had de tourmanager van de band ontzettend veel zin in tosti’s bij het ontbijt, en kwam iedereen als vertrouwd veel te laat binnen druppelen. We hadden veel tijd over, dus werden de lampen in de kelderbar van gifgroene filters voorzien (ten ongenoegen van de huisfotograaf die die avond aanwezig was maar tot plezier van GIF, die het voorprogramma verzorgden).
MURO was er om 7 uur en dat zorgde uiteraard voor de nodige problemen: zie maar eens twee gigantische Orange kabinetten door een volle zaal te sjouwen waar de bezoekers van Zienema – het was immers dinsdag – al hun plekje opzochten. Gelukkig is MURO een band met ervaring en hadden ze honger, waardoor na een korte line check de curry boven snel aangevallen werd. Het was die avond druk in de kelderbar en terugkijkend spatte de urgentie van de punkshows van het Groningse GIF en MURO af. Alsof ze wisten dat het snel niet meer zou kunnen, ramde MURO in moordend tempo binnen een half uur zowat hun hele oeuvre er doorheen.
De show leverde ze terecht een tweede plek op in de VERA poll van afgelopen jaar. Het werd die avond veel te laat en de naborrel met GIF, MURO en Downstage collega’s bleek veel te gezellig. Ik moest volgens mij de volgende dag vroeg op de universiteit zijn, en ik kan me zo voorstellen dat dat een flinke opgave is geweest. De beruchte papiertjes met verzoeknummers voor in de afspeelwachtrij bleven zich vullen, en ik kan me mijn verbazing nog goed herinneren toen gitarist Carlos zonder moeite heel “(Life) After Dark” van de veel te onbekende Britse groep The Flowers meezong. MURO liet nog een in blokletters geschreven lijstje met aanraders voor ons achter:

SCREAMING DEAD - “WARRIORS”
BLITZ - “FLOWERS & FIRE”
WIPERS - “ALL THE SAME”
ALICE COOPER - “CAUGHT IN A DREAM”
ROKY ERICKSON - “I THINK OF DEMONS”
STIV BATORS - “IT’S COLD OUTSIDE”
WIRE – “BRAZIL”
THE GUN CLUB – “BROTHERS AND SISTERS”
CHRISTIAN DEATH – “ROMEO’S DISTRESS”
THE ROMANTICS – “TALKING IN YOUR SLEEP”
RATSIA – “YKSIN”

De hand van Carlos was lange tijd de laatste die ik heb geschud, voor het hotel aan het einde van die avond (of beter, het begin van de volgende ochtend). De oproep van Mark Rutte om dat toch maar even niet te doen, zat er nog niet helemaal in. Nadat MURO de volgende dag weer vertrokken was en richting Berlijn en het noorden van Europa reed voor enkele shows, eindigde abrupt hun droom van het tourleven. Grens na grens sloot, en na een show in Malmö op 15 maart moest de band binnen een dag van Zweden naar het Verenigd Koninkrijk zien te komen. Na een week wachten op een vlucht naar Zuid-Amerika, is MURO op het laatste moment weer teruggekomen in Colombia, en wij kunnen niet wachten tot het moment dat ze weer felle drumslagen en snoeiharde gitaarakkoorden tegen ons lage plafond komen lanceren. Gooien wij er een plastic beker met tapbier achteraan.”