Bij Vera begeef je je al snel op glad ijs* als je het over pop hebt, dus laat ik niet meteen lezers tegen de haren instrijken en verkondigen dat Milkshakes Funnelcakes van Awkward i een van de mooiste liedjes van de laatste jaren is.

Maar ik overdrijf niet als ik zeg dat het in elk geval een van de wonderbaarlijkste is. Bedacht door een man die nota bene in Groningen werd geboren (in 1981) als Djurre de Haan en daarna in Winsum opgroeide. Onder de naam Awkward i heeft hij nu drie platen van tijdloze kwaliteit gemaakt. Met soms raadselachtige teksten die ik nog steeds niet kan plaatsen, maar die wel kloppen.

Milkshakes Funnelcakes is behoorlijk awkward. De eerste keer hoorde ik het met stijgende verbazing aan. Een verbazing in zeven trappen. Gelijk het aantal wendingen –bij benadering- dat het lied neemt.

Nadat ik Milkshakes Funnelcakes voor de honderdduizendste keer had beluisterd (en gezien) en ik er nog steeds geen genoeg van kreeg, besloot ik er maar ‘ns een aantekenblokje bij te pakken. Om als een soort popprofessor proberen te analyseren wat daar nou precies gebeurt in een tijdsbestek van nauwelijks vier minuten.

En zo kwam ik dus tot een zeventrapsraket, of –zo je wilt- deze wervelende attractie met ongeveer zeven bochten.

Misschien moet je het lied er even bij pakken. Doe maar zonder clip, want die leidt teveel af.

Het begint als een lief wiegeliedje: een piano die met lichte toets wordt bespeeld en een akoestische gitaar waarop wordt getokkeld en geslide en dan de zanger die met warm timbre zingt ‘Milkshakes Funnelcakes, it’s your first birthday.’

Na 24 seconde al schiet de stem omhoog en brengt ons in een andere sfeer. Ook door de tekst: ‘i’m in a parallel world, in which it didn’t take place’. Daarna hoor ik woorden die ik niet goed versta, maar dat vind ik geen probleem, de muziek vertelt mij genoeg. Viool erbij, de spanning neemt toe, er wordt naar iets toegewerkt. Maar de ontploffing van drums&koper zie ik niet aankomen.

Het lied is krap 50 seconden bezig en heeft mij al naar alle hoeken van de kamer gesleurd.

Twintig seconden later is de rust weergekeerd en zijn we –qua muziek- terug in het eerste deel en volgt hetzelfde procedé. De opbouw, de melodieuze explosie.

Prachtig. Een gemiddeld liedjesschrijver zou het ook lekker uitzingen tot het eind. Niks meer aan doen, strik erom en door naar het volgende lied; of -ik zeg maar wat- een cowboyhoed opzetten en het zingen op een Songfestival.

Maar Awkward i is niet gemiddeld.  Na twee minuten, 2.06 min om precies te zijn, neemt het lied weer een wending door de drummer die een ander ritme slaat. Het is niet wereldschokkend, maar precies genoeg om me weer even aangenaam uit evenwicht te brengen.

Tien seconden later, weer een bocht. De drummer roffelt een mars (die we al eerder hoorden), de zanger zingt roffelend mee, althans: als een kind dat de tekst niet precies weet. Tien seconden later: weer een subtiele ritmeverandering terwijl de stem een andere afslag neemt en ergens hoog boven ons zweeft.

Het lied lijkt na drie minuten te eindigen als een wiegelied, maar de songwriter kiest voor een euforisch slotstuk. Ik kom tot grofweg zeven wendingen.

Normaliter is dat teveel van het goede. Maar het wonderlijke is dat Milkshakes Funnelcakes al die afslagen heel naturel neemt en ik nergens misselijk word. Integendeel: ik wil weer.

Komt misschien ook door de ontroerende clip van filmmaker Michiel ten Horn. Die past zo goed bij dit lied dat ik eigenlijk had verwacht dat de hele wereld Milkshakes Funnelcakes zou omarmen, wij –net als Matthew Silver- allen onze overbodige kleren van ons zouden afwerpen en wereldvrede weer binnen handbereik was.

“U bedoelt eigenlijk dat het on-Nederlands goed is, weledelzeergeleerde popprofessor?”

Laat ik het zo zeggen: Elliott Smith zou volgens mij graag weer even terugkeren op aarde om dit lied op te nemen.

Dat Djurre de Haan aanstaande zaterdag terugkeert naar Groningen om als Awkward i (met band) in Simplon dit en andere prachtliedjes te spelen is iets om naar uit te kijken. Mocht dat niet lukken: op 27 mei speelt hij in Leermens.

Igor

*Zoals Vera-coryfee en hoofd techniek Edwin Heath mij toevertrouwde na een uitgebreid exposé over het geluid van Vera “het moet niet teveel als popmuziek gaan klinken.”