De Canadese popkameleon Daniel Romano is terug in VERA en –surprise!- in een geheel andere gedaante dan in september 2014. Sterker: met zijn energieke powerpop/punkband Ancient Shapes kan hij bijna niet verder afstaan van de countrycrooner die hij een paar jaar geleden nog was.

Weten jullie nog, het jaar 2013? Toen Romano in een over the top cowboy-outfit met zijn plaat Come Cry With Me werd binnengehaald als de nieuwe Gram Parsons, die de wat ingedutte country weer nieuw leven inblies. Een plaat vol trage nummers met een snik, een knipoog en prachtige teksten. Voor de overburen van Elpee was het zelfs de op een na beste lp van dat jaar. De slepende country live in ons undergroundzaaltje was een jaar later een bijzondere ervaring. Al kreeg je er na een heel concert wel stalpoten van.

Maar Romano –zoon van folkmuzikanten- was een blijvertje in de country, zoveel was zeker.

Daar dacht Romano dus heel anders over. In 2015 bracht hij nog wel een countryplaat uit (If I've Only One Time Askin), maar een jaar later wierp hij zijn geborduurde overhemd met parelmoeren drukknopen en cowboyhoed ver van zich, schoor z’n druipsnor en tochtlatten af en kwam tot veler verrassing met Mosey:  een plaat vol met rijk georkestreerde ‘60’s en ‘70’s-Pop (inclusief Franse invloeden).

Diegenen die hem al iets langer kenden waren overigens iets minder verrast. Zij wisten al dat Romano om de zoveel jaar soms een compleet nieuwe gedaante kan aannemen. Zo transformeerde hij de agressieve post hardcore-band Attack in Black, die hij in de jaren nul met zijn drummende broer Ian bestierde, na een paar succesvolle jaren met groeiende fanschare plots in een folkband met liedjes voor bij het kampvuur.

Het wonderlijke en jaloersmakende is dat al die outfits Romano nog als gegoten zitten ook. En dan is hij ook nog een zeer verdienstelijk vormgever, leerwerker, producer en onbezoldigd popcriticaster (zie bijvoorbeeld dit filmpje waarin hij de vloer aanveegt met achtereenvolgens Van Morrison (‘ik hoor geen liedjes’) CCR en Led Zepplin (het zouden goede bands zijn als ze alleen een drummer zouden hebben) en Bruce Springsteen (‘werk ‘ns aan je arrangementen’)

En hij wist in 2016 bij de verschijning van Mosey toch ook nog zijn oude vrienden te verrassen. Als cadeautje had hij bij de vinylversie namelijk de debuutplaat van Ancient Shapes bijgevoegd. Een opzwepende powerpopplaat die de luisteraar terugslingert naar het New York van 1974 (men denke aan The Dictators, Richard Hell).

Waar kwam dit opeens vandaan? Hadden alle bandleden in het diepste geheim aan dit project gewerkt? Het klinkt wel als een band, maar Romano had ‘m in een mum van tijd in zijn eentje ingespeeld en opgenomen.

The Artist Formerly Known As Slepende Crooner jaagt er op het titelloze debuut van Ancient Shapes tien liedjes in een kwartier doorheen. Stilstaan of heupwiegen is bij Ancient Shapes geen optie. En als je de vinylplaat omdraait krijg je op kant B precies dezelfde liedjes.

Een vergelijking met The Buzzcocks is al elders terecht gemaakt, net als de term punkpoëzie. Romano gebruikt oudere teksten die tezamen met de energieke, rauwe muziek weer een schot in de roos zijn.  “If I could go to where my hurt's been / I would put every tear back in every single tear"

Wat nog wel uit duizenden herkenbaar is: zijn nasale stemgeluid.

Maar als er één moment is dat de kameleon Romano goed kleurt bij VERA dan is dat in zijn gedaante van frontman van Ancient Shapes. En wees niet bevreesd dat de liedjes na een kwartier al op zijn. De nieuwste plaat Silent Rave is begin oktober uit.

Igor