Sonic Youth, dat is de eerste gedachte na het beluisteren van 'Basic Behaviour', het debuut album van de in Toronto woonachtige band FRIGS.
Gitarist Duncan Hay Jennings is verantwoordelijk voor dit hersenspinsel. Hij produceert datzelfde venijnig scherpe gitaarspel waar Thurston Moore zo bekend om is. Maar Frigs is meer dan slechts een copycat, De post punk apocalyptische sound van dit viertal is manisch, psychedelisch en door een steek feedback hier en wat distortion daar lekker modderig.

Vocalist Bria Salmena, gezegend met een prachtstem, baant zich een weg door de songs met hypnotiserend boze magie en is soms engelachtig lief en dan weer snijdend boos. Het is alsof ze voorleest uit haar eigen dagboek, poëtisch mee zwemmend op die ijzige gitaar en stuwende bas.

De band bestaat sinds 2013, heeft twee EP's uit 'Dirty Frigs' (2014) en 'Slush' (2015), waarna de band een klein anderhalf jaar bezig is geweest met het schrijven en produceren van 'Basic Behaviour'. Niet alle nummers op deze plaat zijn even sterk, maar dat is snel vergeten door het ijzig monotone 'Chest', zo'n kippenvel nummer met een heavy up tempo beat, het deed me denken aan Mortal Coil's '60 days' en opener trio 'doghead' , talking pictures' en 'waste' zijn allemaal ijzersterke composities met een stevige dreampop feel  en shoegazy psychedelisch. Maar het petje af gaat naar Salmena. Wat een ijzersterke zangeres! Een soort van rauwe mix tussen Beth Gibbons en Poly Styrene. Er is niks 'basic' aan dat.

WOLVON
Ruis. Veel ruis. Voor mij kan het niet ruiziger genoeg. Een stofzuiger eroverheen en ik ben blij. En ruizig zijn, dat kunnen ze bij Wolvon, een drietal Groningse muzikanten dat sinds 2011 vet aan de weg timmert met een heftige in reverb gedrenkte stevige compressor sound. 'Ease' de laatste plaat in rij van een handvol releases is zo'n in ijzige moerassen gesneden plak vinyl. Vanaf opener 'Positions' tot afsluiter 'Decompressed' waan je je in een kolkende zee met naar adem happende woeste schuimgolven van vibrerende snaren en gevaarlijk venijnig gruizige ruis. Gitarist Ike De Zeeuw en bassist Ruben Van Walraven liggen bijkans in elkaars versterkers, net zoals ik graag had gedaan bij Destruction Unit.

De vet gedistorte gitaar omstrengelt de hevig zwetende bas, de drummer slaat hard en methodisch en licht deinend als een zwaluw in zeilvlucht, drijft de monotone dromerige zang in flarden over. The Party Of Helicopters en die eerste plaat van The Men komen in mij op, afgezien van de ietwat meer poppier indie sound op een aantal songs als 'Waterworks' en 'Notice' en die ook te horen is op nieuwe single '70 days'. Met een nieuwe drummer op zak en daarmee een geluidsman minder, moet iemand anders vandaag de knoppen omhoog schuiven. Naar elf graag!

Nathalie