Lala LalaUSA
Bawrence of AraliaNL
In 2018 werden de beste platen door vrouwen gemaakt en in de indiepop al helemaal. Lucy Dacus, Snail Mail en Frankie Cosmos om er drie te noemen, maakten geweldige platen, vol boeiende en scherpe songs die allemaal in het voorjaar verschenen, maar het hele jaar de speler wisten te vinden, tot aan de eindlijstjes aan toe. De dames maakten het geluid van wat we uit de 90's kennen weer fris en sprankelend. In het kielzog van deze drie dames waren ook de platen van Kississipi, Forth Wanderers, Cherry Glazerr en The Beths te gek. Maar niet alleen de dames uit exotische gebieden, in Nederland timmeren Amber Arcades, Pip Blom en Eerie Wanda met hun platen ook (internationaal) fantastisch aan de weg.
In dezelfde lijn, maar ietsje scherper maakte Lala Lala afgelopen jaar veel indruk, met haar geweldige LP 'The Lamb'. Lala Lala is de naam waarmee Lillie West als songwriter verschijnt. Deze enigszins getormenteerde dame schrijft songs om nuchter te blijven. Ok, dat ligt uiteraard iets gecompliceerder. West dronk te veel, wilde daarmee stoppen en trok zich terug uit haar alledag, om prikkels buiten de deur te houden. Om de tijd te doden begon ze met het schrijven van songs, ook om de moeilijkheden van het leven, van vriendschap en liefde het hoofd te kunnen bieden. Daaruit ontstond het lo-fi-sporenrecorder-debuut ‘Sleepyhead’ (2016), waarbij onderwerpen als drank, feesten en zelfdestructie pijnlijk naar voren kwamen.
In september 2018 verscheen opvolger 'The Lamb', bij het gave Hardly Art-label, oftewel het dochterlabel van SubPop, waar ook Colleen Green, La Luz en Tacocat bij verschijnen en tot voor kort ook Protomartyr. Hoewel 'The Lamb' het pad van 'Sleepyhead' verder af wandelt, is het een grote stap voorwaarts. Alle ideeën op 'Sleepyhead' zijn op 'The Lamb' heel goed uitgewerkt, wat afgestoft en daardoor klinkt het krachtig. Lala Lala weet hierdoor in een dik half uur tijd met 12 op zichzelf staande songs de aandacht zonder problemen vast te houden. Het zijn songs die stevig in het gitaargeluid van de jaren negentig zijn ingebed, al blijft het kenmerkende hard/zacht-gebeuren subtiel en worden de registers beperkt opengetrokken, maar het gromt voldoende om de rafelrandjes te doen wapperen. Het vroegere geluid van Hole sijpelt hier en daar door het werk van Lala Lala heen, maar dat is mondjesmaat. 'The Lamb' is vooral een hele mooie plaat.
Live is Lala Lala met vier leden. Niet dat de registers dan extra open gaan, maar het geluid is daardoor wat voller. Hopelijk spelen ze ook het nummer 'Siren 042', Lala Lala's nieuwste hit, die ze met de heren van de onvolprezen (hiphop-)formatie Why? maakte. Dan gaat het helemaal geweldig worden.
Bawrence of Aralia zal als voorprogramma gaan aantreden. Deze band komt uit Maastricht, de stad die sinds enkele jaren een geweldig bruisende bandjesscene heeft; Baby Galaxy, Bounty Island, Ghost Bag en Yin Yin. De voorloper van Bawrence of Aralia, Amish Winehouse, moet je kennen, want die speelden vaak in het Noorden, bijvoorbeeld bij Lepel Concerts of in de VERA/Lepel-Joert op Welcome to the Village. Maar ook Bawrence of Aralia moet je kennen, want ze speelden in de zomer van 2018 nog in de Downstage, rondom het verschijnen van de bejubelde, caleidoscopische plaat 'Bawredom'. De Volkskrant schreef al eens: 'Houd Maastricht in de gaten, en Bawrence of Aralia in het bijzonder.' Kom dus op tijd.
- Niek