Dit artikel had bijna niet geschreven hoeven worden. Deze avond had bijna een andere invulling gekregen. Een geweldige band was bijna in de kiem gesmoord. Dat zit zo: in 2015 werd zanger/liedschrijver/gitarist Domenic Palermo na een concert van zijn band Nothing in Oakland door een stel straatrovers belaagd en ernstig mishandeld. Vanwege hersenschade werd gevreesd voor zijn leven. Hij kwam er bovenop maar lijdt nu aan CTE (Chronic Traumatic Encephalopathy), wat erop neerkomt dat zijn hersens versneld degenereren.

Het jaar daarvoor had Palermo juist zijn debuut uitgebracht met zijn creatie Nothing, getiteld ‘Guilty Of Everything’, en ze tourden net van kust tot kust door de States toen het noodlot toesloeg. Hij had net zijn turbulente leven weer een beetje op de rit en moest nu verder leven met een hersenziekte. Het waren namelijk zeker niet de eerste klappen die Palermo incasseerde: opgroeiend in een achterbuurt in Philadelphia en later actief met zijn hardcore punkband Horror Show waren vechtpartijen aan de orde van de dag. Op één zo’n bloedige nacht stak Palermo iemand neer met een mes (zelfverdediging, houdt hij zelf vol) en moest hij twee jaar brommen.

Na die jaren in het absurde, gewelddadige en compleet averechts werkende gevangenissysteem van de VS, besloot hij het roer om te gooien. Hij stapte uit de punkscene en begon met Brandon Setta een shoegazeband genaamd Nothing. Gelukkig overleefde Palermo de mishandeling en konden ze al een jaar later ‘Tired Of Tomorrow’) uitbrengen. Inderdaad, alweer een zwartgallige titel. Nothing draagt uit dat we zeer tijdelijk en toevallig op een rots in een ijskoud universum ronddolen en alles in feite zinloos is. Hun muziek gaat door merg en been, in de positieve betekenis. Deze band weet nog hoe je een overdonderende geluidsmuur moet neerzetten, een gave die helaas weinig nieuwe bands nog bezitten. Voeg daar vervreemdend rustige zang met misantropische levenservaringteksten aan toe en je hebt Nothing.

Deze samensmelting van shoegaze, slowcore, indierock, dream pop en grunge herinnert aan acts als Smashing Pumkins, Slowdive, Ride, Swervedriver en een beetje Deafheaven. Alles komt mooi samen op de onlangs verschenen plaat ‘Dance On The Blacktop’, waarop Nothing iets meer levensvreugde tentoonspreidt en de teksten een tikkeltje positiever zijn geworden. “At a certain age, you do a little bit less bitching about everything, and a little bit more laughing at the absurdity of everything”, aldus Palermo. Die plaat blaast je omver en live blazen ze nog harder. Nothing is in Noord-Amerika al doorgebroken en Europa gaat nu volgen. Gelukkig gaat dit concert door; het toeval had anders kunnen beschikken. Zorg dus dat je erbij bent om dit uitbundig getatoeëerde viertal live te zien, in de club waar dit soort muziek het best tot zijn recht komt.

T-Ice