Sharon van Etten komt terug naar VERA. Twee jaar geleden – 5 december 2012 om precies te zijn – stond ze er al eens. Toen had ze net de schitterende (derde) langspeler ‘Tramp’ uit en trok met haar band de wereld rond om die plaat met optredens kracht bij te zetten. Nu komt ze, omdat ze eerder dit jaar de wonderschone plaat ‘Are We There’ uitbracht, bij het altijd boeiende JagJaguwar.

Met elke langspeler trekt ze meer aandacht; van de grote(re) kranten, van de toffe(re) festivals en inmiddels ook van late night shows – het is immers Amerika. Ondanks deze groei is er live vrij weinig veranderd. Ze houdt zich nog steeds schuil achter haar gitaar of achter haar toetsen, haar microstandaard of achter een lok haar, waardoor er ogenschijnlijk weinig op het podium gebeurt, maar dat is niet erg. Sharon van Etten blijft weinig poespas. Haar nummers en vooral haar stem maken dat zonder problemen goed. Haar stem is geweldig, maar ze zingt niet recht vooruit, wat menig singer/songwriter denkt te moeten doen. Sharon van Etten zingt vanuit haar pijn, vanuit haar gevoel. Vol bezieling.

Voor ‘Tramp’ had Van Etten een behoorlijke boom op getogen: de broers Dessner van The National, Jullianne Barwick en Zach Condon van Beirut deden op de plaat mee. Dat is klaarblijkelijk bevallen, want op ‘Are We There’ heeft ze zich opnieuw door een verzameling aan muzikanten laten bijstaan, onder andere door Peter Broderick en Jana Hunter (Lower Dens). Wellicht geeft het haar het zelfvertrouwen dat je zo overduidelijk op haar laatste twee platen hoort. Al is ‘Are We There’ nog directer en tekstueel nog sterker dan diens voorganger. Maar hoe ze het ook doet, dat wat ze doet, het blijft intrigerend. En daarom moet je komen kijken, want een optreden van Sharon van Etten in VERA is en blijft bijzonder.

Sharon neemt net als de vorige keer multi-instrumentaliste Marisa Anderson mee. Ze speelt fascinerende, instrumentale stukken vol Delta blues, Appalachian mountain music en noise. Dat wordt wederom twee keer mooi!

niek