Je zou er bijna schizofreen van worden: net toen de Siberische Beer ons land binnen denderde met een ijskoude oostenwind mocht ik me verdiepen in Triptides. Als er één jaargetijde op Triptides van toepassing is dan is het de zomer. Een zinderend warme zomer van een paar decennia geleden, want de psychedelische beachpop van deze Amerikanen is rete retro.

Zodra de elektrische 12-snarige gitaar –plus een flinke toef delay, chorus of phaser (of alledrie)- en de stemmen (met flink wat galm erop) beginnen te zingen is het alsof je door een oceaangolf wordt opgetild, en relaxed naar het strand surft in je geel-oranje zwembroek. Terug in de tijd, linea recta naar de West Coast Sixties. “Met de spirit van 70’s,” zoals Triptides het zelf typeren.

Het moge duidelijk zijn: deze muziek kan alleen maar uit Californië komen. Dat klopt maar ten dele. De zaadjes van Triptides werden geplant en ontsproten in Indiana. Waar het strand van Los Angeles héél ver weg is: 3362 autokilometers om precies te zijn (als je de Interstate 44 neemt).

Glenn Brigman en Josh Menashe ontmoetten elkaar in 2010 op de universiteit van Bloomington en konden meteen lezen en schrijven met elkaar - op de gitaar. Ze hadden de vaart er ook goed in, met de EP’s Triptides en Tropical Dreams die ze kort na de formatie al uitbrachten. Gevolgd door de eerste lp Psychic Summer.

Alsof ze alleen even aan de boom hoeven te schudden en de lichte en melodieuze liedjes als sappige sinaasappels uit de lucht komen vallen. Ze hadden ook meteen hun zomerse geluid gevonden. Voor de gitaarfreaks: hier kun je lezen hoe Triptides dat voor elkaar krijgt.

Het werd nog zonniger en catchier toen de band in 2015 naar Los Angeles verhuisde en de lp Azur maakte dat op het Franse label Requiem Pour Un Twister verscheen. Zet deze plaat op en je kunt het warme zand bijna tussen je tenen voelen.

De band brengt je naar een aangename plek, naar een andere tijd toen zorgen nog niet bestonden. En als je van hun heerlijk jengelende geluid al niet nostalgisch wordt, dan word je het wel van de bandfoto’s en platenhoezen: met veel azuurblauw (van zee of zwembad), zongebrande lijven, bikini’s, zuurtjeskleuren die bijna pijn doen aan je ogen, hun kleren en haardracht.

De muziek doet soms denken aan Temples (die ook met Triptides toerde) en aan ‘onze’ Jacco Gardner in z’n beginperiode.

Zo zou Triptides tot in lengte van tijden dit soort muziek kunnen maken en over de wereld kunnen touren en elk 60’s- of 70’s-festival plat kunnen spelen. Het siert Brigman/Menashe en kornuiten dat ze niet voor het gemakkelijke succes gaan.

Met de nieuwe plaat Afterglow (uit 2017) slaat Triptides een andere weg in. Het onbezorgde strandleven heeft plaatsgemaakt voor een wat volwassener benadering. De band klinkt psychedelischer, minder ongedwongen. Het begint met het zeer toepasselijk getitelde eerste lied Summer Is Over.

De zomer is nooit helemaal weg bij Triptides, maar het orgel krijgt een prominentere plek, waardoor soms de wat zwaarmoediger Doors ook doorklinken (zoals in Invitation). Wij Groningers kunnen wel wat hebben na zo’n winter.

Igor

PS: ik schreef zojuist wel nieuwe plaat, maar er is alweer een nieuwere plaat (Visitors), die op 6 april uitkomt.

Solitary Zebra
Deze indierock band uit Groningen speelt pakkende, ‘catchy-but-edgy’ indierock met een melancholieke, donkere sound. Kenmerkend door volle synth- en gitaaroverdrives gecombineerd met dromerige soundscapes. In de afgelopen jaren veroverden de vier zebra’s onder meer tweemaal een podiumplaats op Eurosonic, kwamen er vier singles hoog in de vaderlandse indiecharts, was er plek voor solitary ZEBRA in de ‘3voor12 Hollandse Nieuwe’.