Invloeden uit klassieke muziek, veel instrumentale stukken, een instrumentarium dat wordt aangevuld met zowel keyboards als klassieke acoustische instrumenten, inventieve ritmes, gitaarpartijen die in lange composities dan weer melodieus doorkabbelen om vervolgens waaierend en scheurend in de ruimte uiteen te spatten, ja, we hebben het hier over post-rock. In het geval van Zhaoze uit Guangzhou komen de klassieke invloeden uit China, die de band een eigen orientaalse sfeer geven. Meer specifiek nog door het gebruik van de guqin, een instrument dat  al 5000 jaar geleden in China is ontwikkeld. Zeg maar in een tijd dat de meest muzikale uiting in onze contreien een klap met een knots op een hersenpan was. De guqin, een familielid van de sitar, is al duizenden jaren verantwoordelijk voor de zo herkenbare Chinese volksmuziekklanken, maar wordt door Zhaoze (oftewel Het Moeras) gebruikt ter ondersteuning van het moderne post- en spacerock universum.

"We combine guqin, one of the most Chinese traditional instruments, and modern post-rock, to built our own unique music style, maybe you can call it 'guqin-rock'. When you listen to it, it feels like reading a poem of Tang or Song Dynasties, or watching a splash-ink painting, you can experience a feel of the Chinese classical art. It’s oriental yet western, traditional yet modern."

Zhaoze bestaat als sinds 1993 en opereert tegenwoordig vanuit Guangzhou, een stad met een inwonertal gelijk aan heel Nederland. De muziekscene is er sinds kort booming, het aantal bands stijgt explosief en er openen de laatste jaren veel nieuwe concertpodia. Koppel dit met de mogelijkheden om via het internet de wereld te bereiken en je begrijpt dat Zhaoze waarschijnlijk het topje van de ijsberg is van potentieel toerende Chinese bands in de toekomst.

Zhaoze is in China zelf bijna niet meer underground te noemen na alle Chinese tournees, een stapel aan releases en het feit dat 'Yesternight Yes Tonight' (2017) een Chinese media award voor de beste plaat van 2017 heeft gekregen. Maar voor de leden van Zhaoze zelf voelt dat niet zo. Ze zijn nog steeds bezig om innovatief en onconventioneel de grenzen van bestaande muziekgenres te op te zoeken en te doorbreken. Niet dat oude genres geen bestaanrecht hebben, maar de interesse van Zhaoze ligt nu eenmaal in het vinden van een geheel eigen weg in het muzikale spectrum. Ook doet de band alles zelf, de band heeft geen manager of platenlabel, maar neemt zelf haar platen op en brengt ze zelf uit, ook het artwork is van de leden van Zhaoze zelf. Verder organiseert de band haar eigen tours en eigen festivals, alles helemaal in de D.I.Y. underground traditie.

Dat Zhaoze een aloud instrument als de guqin elektrisch gebruikt, geeft de band zeker een uniek eigen geluid. Helemaal als hieraan effecten worden toegevoegd en naast het plukken van de snaren een strijkstok van een een cello wordt gebruikt voor zware en diep doorklinkende klanken. Voeg daarbij een breed palet aan geluiden, van dromerig en oosters naar gierende spacerock salvo's, die op en neer golven in veelal lange instrumentale composities, maar ook nummers die gedragen worden door meer emo-achtige vocalen en het is duidelijk dat een concert van Zhaoze van begin tot einde kan blijven boeien.

Nu Zhaoze een aantal keren op festivals door de hele wereld heeft gespeeld, wordt de band vergeleken met andere post-rock bands als het Schotse Mogwai of het Japanse Mono. In 2016 is voorafgaand aan deze optredens de verzamelplaat 'Intoxicatingly Lost' (2016) uitgebracht op het Amerikaanse Trail Records, een soort van kennismaking voor het internationale publiek. Hier in Vera hebben we onlangs al een soortgelijke unieke combinatie van (oosters) klassiek en moderne progressive rock gezien van het Zuid-Koreaanse Jambinai, dat eveneens gebruik maakt van klassieke instrumenten uit de eigen volksmuziek in een hedendaagse rockbezetting. Dat heeft destijds erg goed uitgepakt, we zouden met Zhaoze zo maar weer voor een aangename verrassing kunnen komen te staan.

Dikkie.