The Show Must Go On

 

Hoe vaak zou Amy Winehouse dit aloude cliché gehoord hebben? Ik moest aan haar denken toen ik het onderwerp van deze Bonus Footage aan het kijken was. Er was veel gedoe bij haar dood, pakweg een jaar geleden. Het meest roemruchte moment uit haar korte carrière kwam destijds in alle stuitende glorie voorbij. Onder invloed zong een waggelende Winehouse zich schots en scheef door een show. Het werd een hit-filmpje. Fans toonden medeleven, Amy-haters konden lachen. Ikzelf (geen fan, geen hater) probeerde me het scenario achter de scène te bedenken. Wat ging er backstage aan vooraf? Was er een kwade genius die Amy het podium opschopte? Wie zijn de mensen achter het scherm van het popicoon? Wat doen ze? Een duister verhaal ontstond in m’n hoofd. Met vragen. Daar komen zelden heldere antwoorden op. De popbiz neemt het vooral op het hoogste niveau, als het om miljoenen gaat, niet zo nauw met de menselijke maat. Een schimmig systeem van zelfcensuur en manipulatie houdt de meeste rotzooi ‘netjes’ binnenskamers. Uit de school klappen is einde carrière. De media als doorgeefluik van een geromantiseerd schijnbeeld, mythevorming doet de rest. De toekomst moet uitwijzen wat het ware verhaal is. Er wil nog wel eens een boek of een film gemaakt worden als de lucht wat opgeklaard is... Zoals bijvoorbeeld die korte film van rock’n’roll-icoon Gene Vincent, waar ik dit weekend tegenaan liep. Het maakte m’n eigen Amy-beeld een stukkie scherper.

 

We praten over een korte film (dik half uur) uit een ver verleden (1969). Eentje dus uit het roemruchte ‘vroeger’. Je weet wel, die vrij lange periode in de geschiedenis van de mensheid die door sommigen gebruikt wordt om lessen te leren voor het heden en de toekomst. Een camerateam volgt Amerikaan Gene Vincent (geweldige rock’n’roller in de fifties, nu rocker op leeftijd) aan het begin van een tour door de UK. We zijn toch al bezig met clichés, dus de uitdrukking ‘genadeloos registrerende camera’ kan weer –euh- uit de kast. Weinig montage, geen romantiek, geen schijn, maar een direct en eerlijk beeld van Vincent, een man die zuchtend en steunend door de 34 minuten waggelt. Hij is moe. Het druipt van het beeldscherm. Een opengebarsten maagzweer zou hem anderhalf jaar later noodlottig worden. Waarschijnlijk zweerde het ding er al lustig op los toen Vincent het lichaam, daar in Engeland, van tv-show naar live-gig sleepte. Dat had al nauwelijks de tijd gekregen om de rock’n’roll-lifestyle van z’n baasje te verwerken. Laat staan het auto-ongeluk waarbij de ziel van kompaan Eddie Cochran richting rockhemel werd gestuurd. Na een show is de pijp van een hinkende Vincent dan ook helemaal leeg. Rust? No way! Er zijn derden gebaat bij het succes en de roem. Managers en promotors bijvoorbeeld. Een van hen praat op ‘m in en krijgt zowaar het lichaam weer in beweging. Een handje neemt Vincent mee naar de feesttent waar hij zojuist z’n grootste hit “Be-Bop-A-Lula” heeft gezongen.

 

De Andere Kant Van De Medaille

 

 

Het is een pijnlijk beeld. De grote artiest lijkt ineens heel klein. Hij is slechts een radertje in een machine. Maar het is een realistisch beeld, ontdaan van de mythe, ook al houdt Vincent ‘m voor het publiek manmoedig in stand. In pop verdwijnt minstens 90% van de inkomsten naar derden. Ondanks z’n succes moet Vincent dan ook schrapen om rond te komen. Z’n opdrachtgevers komen hun beloften slecht na. Gerotzooi met betalingen en poen. Ook de geest van de ouwe rocker heeft het moeilijk. Maar hij is afhankelijk van de mannen achter de schermen. Slikken om niet te stikken. Het is die andere kant van de medaille die in 34 minuten duidelijk wordt.

 

Ook al is de wereld ingrijpend veranderd, het is van alle tijden, en geen uitzondering, dat popartiesten een radertje zijn. De lijst ‘kapotgemaakte popartiesten’ is lang. Ik ben met Amy begonnen, het meest recente voorbeeld. Ja, er was een kwade genius die haar het podium opschopte. Ja, er staan mensen achter het gordijn die rotzooien met poen. Denk ik toch...

 

Gene Vincent had weinig keus, maar er is tegenwoordig een alternatief, waardoor je je eigen machientje kunt zijn. Niet iedereen kiest daarvoor. Voor hen geldt:

 

There’s no bizniz like showbizniz.

 

I Jam Econo

 

PS - De besproken film vond ik hier online. Je vindt er nog twee andere korte films met hetzelfde thema. Eentje over een band die wil doorbreken, en een ontroerend portret van een uitgerangeerde zangeres.