Vandenberg' Moonkings, de nieuwe band van Adje Vandenberg. Van Vandenberg en Whitesnake. En hoe klinkt dit dan?  Als Amerikaanse hardrock. Zanger Jan Hoving overtuigt echter een stuk minder als Amerikaan. Zijn zang is een carbonnetje van Robert Plant (op de beste stukken) met een Nederlands accent en Dio met een Nederlands accent en een aantal inwisselbare semi-ruige rock stemmen met een Nederlands accent.  Pompeuze rock en ballade's die ter ondersteuning van een trainingscene in een boxsfilm niet zou misstaan.De ballades zijn verplicht maar nooit raken ze je.

De rock staat verder bol van de hoe-het-nu-eenmaal-hoort-in-de-rock-muziek-clishes. alles is vier, vier, vier, de solo's zijn knap maar nooit mooi. De refreinen zijn voor de hand liggend en zelden mooi. . De rest is opvulling van lege riffs die we ook al bij ander middelmatige bands hebben gehoord. Door dat er wat geld tegenaan is gegraaid hoor je nog wat studio oplossingen waardoor de muziek iets meer body krijgt (achtergrond koor, hammond etc) dit red de voorspelbare composities echter niet. Als Adje wat meer zijn eigen gevoel was gegaan en wat minder voor zijn publiek had gedacht had dit wat kunnen worden maar wij zijn Geen Amerikaanse stadion rockers die je met tweedehands muziek kunt vermaken.

Als een zwerm bijen zoemend in een groter wordende wolk begint deze samenwerking tussen SunO))) en Ulver op het album Terrestrials. De saxofoon die er bij komt refereert aan een gansterfilm en de spanningsboog word groter. Je moet echter gedult hebben wat SunO))) staat nu eenmaal niet bekend om zijn vaart. Experimenteel orkest Ulver trouwens ook niet. Drums komen erbij en roffels en bekkens dragen de spanning. synthesizers. zwellen aan en langzaam word je geduld op de proef gesteld en het nummer eindigt. Het volgende stuk is weer een verzuip stuk. er gebeurd niet veel, een hypnotiserend akkoord, uitgesponnen maar samenhangende basnoten, en diepverzonken lagen, met daaroverheen een etherisch analoge synthesizer. In het laatste nummer mag Ulver wat meer aan de bak zo lijkt het. Het begint met gitaar dat direct de structuur van een Ulver nummer verklapt. Een soort mistroostige schoonheid en rust. We gaan niet snel want we gaan toch nergens naar toe. Maar ondertussen pakken we nog wel mee wat we kunnen.

Deze plaat is rustgevend, meditatief zelfs, filmisch en eigenzinnig. Intiem en dicht bij jezelf moet je deze houden en zeker niet met je vrienden die je koelkast komen leegdrinken en de hele tijd goregrind namen lopen te balken (you know who you are) deze plaat opzetten want dan hoor je of deze lagen en briljantie niet meer of je vrienden niet meer.

Slough Feg bestaat al vanaf 1990 en trekt zich niets aan van trends en mode verschijnselen. Zij rocken op dezelfde zeventies manier die frontman Mike Scalzi altijd voor gen had. Digital resistance verzet zich dan ook tegen triggers, cleane gitaarsounds en dynamiekloos gemaster. De plaat klinkt zoals een rockplaat moet klinken. Bedenk je muzikaal een greep uit het werk van Manilla Road, de eerste twee Maiden platen dan de folky gitaarduellen van Thin lizzy en af en toe de kalmte en hypnotiserende kwaliteit van King Crimson. Kom op dan moet je om zijn! De opbouw van de nummers doen aan de oude helden denken zonder de fout in te gaan om te uitgesponnen te zijn, Slough Feg weet wanneer een nummer moet eindigen. De nummers nemen je op sleeptouw en ondanks dat dit geen concept album is sluiten de nummers prachtig op elkaar aan en gaat het tekstueel over de verdomming van generatie Black berry/red bull. De vloek die rust op het voorhanden hebben van permanente kennis zonder dat je die kennis nog hoeft op te slaan of verteren, het is immers ook een tweede of derde keer weer gewoon op te zoeken in je handzame digitale encyclopedie. Nu is het niet alleen kommer en kwel dat de digitale revolutie brengt Slough Feg gaat ook wat intelligenter om met de vernieuwing dan het simpelweg in het verdomhoekje te schuiven. Ze pakken datgene dat werkte in het verleden en gebruiken datgene dat kan verbeteren en mengen dat in deze productie. drums en bas zijn bijvoorbeeld analoog opgenomen en de rest digitaal, dan om tot deze eigen sound te komen wordt alles weer daar tapes gerold en luister het lijkt alsof je naar Uriah Heep's Return to fantasy aan het luisteren bent. Dit is er een voor de jaarlijst!

-Wokkel