Pyogenesis is een Duitse band die met de “Ignious Creato" EP (1992) direct een diepe wond in mijn ziel sloegen. Daarna maakte zij nog enkele goede platen, echter gingen ze na een aantal platen wel heel erg wild tekeer in stijlverandering. En ik interesseerde me gewoon niet voor hun pop en rock periode (ik heb er dus ook geen mening over).

Ineens las ik dat het viertal met een nieuwe plaat zou komen. En niet zomaar een plaat, neen mevrouw, een drieluik over de 19de eeuw en al zijn industriële verworvenheden. De eerste plaat “A Century in the curese of time” is inmiddels al weer van 2015. En een potpourri van al de stijlen die deze Pyocameleon heeft geadopteerd. De boventoon wordt echter gevoerd door een van Type-o-negative doorspekte Gothic doom rock (luister naar het nummer The best Is Yet To Come).  De vele samenzang in harmonie doet soms herinneren aan The Beatles. Zware momenten zijn er ook en zelfs de fijne grunt van Flo V. Schwarz komt van tijd tot tijd om de hoek. Maar ook het tranentrekkende harmonieuze gitaarwerk dat we kennen  van de onvolprezen EP. Nu is er deel twee met de naam “A Kingdom To Disapear” en ook deze plaat staat vol eigenzinnige aangrijpende muziek. En bestrijkt wederom de hele bibliotheek waaruit Pyogenesis in het verleden heeft geput. Hierdoor ontstaat zo'n originele mix van muziek uit zo'n breed spectrum dat ik deze platen zou willen aanraden aan... iedereen! De zware doomy riffs zijn namelijk buiten zwaar en doomy ook heel toegankelijk. De teksten zijn interessant (laten we eerlijk zijn dat is ook best uniek) lees ze goed en je kunt er hier en daar zelfs nog iets van opsteken. In een tijd dat muziek (weer) gedomineerd wordt door stijlen waarbij zeker niet buiten de hekjes gedacht mag worden brengt Pyogenesis het licht. Steamrock fever in een eigen form. Pyogenesis kwam dus twee jaar geleden goed terug en zet dat voort op dit tweede deel van het verhaal waarbij ik met de spanning van een driejarige dat wil weten hoe het verhaal van het boek voor het slapen gaan, wil weten wat deel drie in pacht heeft.

Elfsgedroch debuteert met “Op de beenderen van onze voorvaderen” en laat horen dat sfeer en grimmigheid en zelf maniakaal gestoord zijn prima op een geluidsdrager passen. De sferische gitaarlijnen zijn goed doordacht en voeren je zonder uitzondering mee in de verhalen over mythen en sagen uit het hogen noorden van Nederland. Black metal die doet denken aan dat van Fluisteraars en Wiegedood. Tegelijkertijd zet Elfsgedroch een eigen sound neer en laat hoorbaar de vette klei voelen uit welke zij ontstaan is. Met de nevelen van sferen roepen deze Noorderlingen de wittewieven op om met ze te dansen en nooit meer terug te keren. Verdwaal fijn in deze duistere ijzige misten en schreeuw mee in kreten van een waanzinnige en wie weet is dat het laatste dat er van u wordt gehoord. De adders verstopt, bijten scherp van zich af en je zult deze pijnlijke tanden regelmatig voelen bij het beluisteren van deze plaat.

Sfeer is dus belangrijk maar wel binnen de perken, er moet ook razernij en ziekte in en dat komt je allemaal tegemoet waardoor je je even in andere tijden waant. Tijden van de Pest, duister verbonden met de duivel, van wezens die het daglicht schuwen en vooral van aarde, modder, bloed, verderf en honger. Een stuk cultuurverrijking voor de leeggezogen bodem van Groningen.

Wokkel