Mocht deze band ooit met een plaat uitkomen en hij staat niet op nummer een in mijn jaarlijst, dan is er iets mis met mijn gehoor. Naast de nooit aflatende kwaliteit naaldhout uit Noorwegen kun je blind varen op de heren Ted (NC) en Gylve (Fenris). Aan de wieg van de tweede golf Black metal bands mag Dark Throne zich zaaddonor noemen! De poesjes van Mayhem mogen dan thuis hun instrumentjes hebben leren bespelen, en Varg van Burzum verdoet zijn tijd met het in jagersoutfit vollullen van youtube filmpjes en jengelen op zijn casio, Dark Throne levert gewoon weer een plaat af waar de ijzige desolaatheid afdruipt en praat niet over the-good-ol-days maar laat ze herleven.

Op “Artic Thunder” verlaat men de punk invloeden weer net zo hard als dat ze haar op voorgaande albums gebruikten en ook de invloed van de NWOBHM is in de mist verdwenen.

In plaats daarvan heeft Fenris zich opgesloten in zijn houten bosschuur met van vier albums Dream DeathJourney Into Mystery (1987, New Renaissance Records), SacrilegeWithin The Prophecy (1987, Under One Flag), Black SabbathMob Rules (1981, Warner Bros.) and CandlemassEpicus Doomicus Metallicus ,

Het trage zware slepende van loden snaren van bands als Black Sabbath dringt zich op bij het luisteren naar Arctic Thunder, aanstekelijke riffs blijven hangen al was het alleen al omdat door je strot geduwd worden. Refreinen die ze op voorgaande platen hebben leren schrijven zijn geïntegreerd binnen Dark Throne 2016. De raspende vocalen van Nocturno Culto geven de plaat een nostalgisch randje en kun je niet anders dan terugdenken aan de oude Dark Throne platen. Het geluid is natuurlijk niet meer zo necro als in de begindagen maar als je de eigenzinnigheid vangt in je nummers en zo uitdraag op plaat dan heb je geen externe factoren nodig om je doel te bereiken. De riffs op deze plaat zijn ijzig van geboorte en klinken totaal ongedwongen. Er zit een natuurlijke eenvoud in de grooves en een aangeboren ijzige scherpte aan de riffs. De melodieën zijn van de begraafplaats afkomstig. Er komen aan de muziek van dit tweetal geen gummetjes van pas. Alles, inclusief fouten wordt gebruikt en vormgegeven. Dit zie je terug in alles, Dark Throne is de belichaming van alles metal en dus vrijheid, maar met de openheid en onbevangenheid van een kind.

Andere koek is Katatonia, even als Dark Throne koop ik zoden eerst te luisteren de albums. En dan mag daar ook een keer een mindere plaat tussen zitten. De plaat “Old hearts Fall”  is daar niet een van. Want mijn vrees bij het beluisteren van voorganger 'Dead end Kings” bleek ongegrond.

Ik zal het even uitleggen: ik ben fan van de oude Doom/black Katatonia, maar ook van de tussen plaat “Brave Murder Day” en daarna toen Jonas Renske ging zingen was ik fan van zijn breekbare stem. Live zag ik hem ongemakkelijk voor het publiek staan, moeite met het applaus, gebukt en gebroken. De wave-achtige muziek kwam zo dicht bij The Cure dat zij, zoals een goed acteur je zijn vorige rol laat vergeten, ik vergeten was dat Katatonia ooit die andere band was.

Nu is de rol van Opeth verweven met Katatonia maar op “Dead end Kings” leek de invloed even een lawine te worden, en de techniek en ingewikkelde stukken de atmosfeer de bedelven. Klaarblijkelijk vonden ze dat zelf ook want onmiddellijk werden de prima nummers van die  plaat op “Dethroned and uncrowned” stripped down en akoestisch gespeeld.

Op deze plaat trekt men lering uit het verleden en zoekt de harmonie binnen de composities alsmede de samenhang tussen het melancholische akoestische en het stevigere vervormde.

De nummers per stuk verschillen op deze plaat ook nogal in intensiteit van vrij in-your-face tot breekbaar en transparant. Met alle ruimte voor melodie, die je ofwel raken in het diepst van je ziel of volledig aan je voorbij fladderen (misschien dat dat wel de achterliggende gedachte is voor het adopteren van de raaf als bandbird).

Moeilijk doet men nog steeds wel maar nu wel in de opbouw van een nummer. Ook gaat de zang op elke plaat vooruit maar hier krijgt hij de ruimte om weer lekker klein te klinken. Invloeden van Tool, Opeth, Rush, The Cure zijn dus verenigbaar, en techniek hoeft niet altijd het gevoel in de weg te zitten. Ik ben daarom heel content met deze samensmelting van niet de makkelijkste songstructuren en de emotionele basis van de nummers.

- Wokkel