In Memoriam 24 December 1945 – 28 December 2015

Ian “Lemmy” Kilmister ofwel moʊtərhɛd . Nadat Lemmy op tour een aantal keren een show kort moest houden vanwege zijn gezondheid werd er al gespeculeerd. Dat doet Lemmy namelijk niet, nou ja tenzij... hier in de Oosterpoort werden er onder het nummer Orgasmatron meerdere plasticjes bier naar hem gesmeten. Na een keer van het podium te zijn gelopen en de zaal toegesproken te hebben vond iemand het nodig nog een keer te beginnen en Lemmy en zijn Motorhead stapten op. Maar verder had Lemmy niet de naam kleinzerig diva-gedrag te vertonen.

Zijn humor en spitsvondigheden waren een straaltje licht binnen de verder uniforme metalwereld van duisternis en chagrijn. De “regels” golden niet voor hem. Lemmy kon zeggen dat de laatste Motorheadplaat hardrock, metal, rock'n roll of blues was en niemand die de plaat daarom niet zou aanschaffen. Lemmy werd door geen imago aan te nemen een imago.

Mijn eerste kennismaking was door de plaat “Iron Fist” (1982) geleend bij de biep in Emmen. Thuis zette ik hem op en controleerde de speakers... De ruige schuurpapieren strot van Lemmy behoefde wat “getting used to” mijnerzijds, daar ik gewend was aan de luchtsirene uithalen van Bruce Dickinson  en de trommelvlies verscheurende gillen van Rob Halford. Uiteindelijk had Neef Kah de live plaat “No Sleep To Hammersmith” (1981) en ik dus ook op bandje, en werden nummers als “Bomber”, “(We Are) the Road Crew”, “Stay Clean” en natuurlijk “Ace Of Spades” onze lijfliederen. Patches werden gekocht en opgenaaid (door moeders die niet wisten wat ze aan het naaien waren) en buttons met de warpig waren niet aan te slepen. En iedereen wilde zo'n kogelriem als Lemmy.

Voivod, Venom, Metallica, Anthrax, Slayer, Bathory van Thrash, speed, heavy en Black metal tot punk, iedereen mag zijn of haar royalty's afdragen aan Motorhead en dus ook als je geïnspireerd bent door Justin Bieber mag je het nog steeds terugrekenen tot Motorhead.

Ik luisterde naar Warfare “Metal Anarchy” geproduceerd door “Lemmy”! De plaat klinkt smerig, rauw en boos, iets dat wel eens vergeten wordt in de hedendaagse producties. Maar blijkbaar moet het bij Lemmy eerlijk hard en rauw zijn. Net als zijn basstack die er niet stond voor het vertoon maar voor de herrie.

Jello Biafra schreef over het vergelijk tussen het heengaan van Johnny Cash en Lemmy en ik vind dat een perfecte vergelijking. Je wist dat het stond te gebeuren en je bent even stil als het gebeurt. De tijden dat Little Richard, the Beatles, The who of the King de wereld shockeerden met de heupjes en de ranzige gitaren, de schreeuwerige zang, het lange haar en de sex drugs en Rock 'n Roll liggen lang achter ons. In korrelige zwart wit beelden werd de muziek losser en actiever. Meiden gilden, vielen flauw, jongens onzeker in een poging het evenbeeld te evenaren van hun idolen. Uit deze tijd waren Cash en Lemmy nog over. Het dichtst bij The Beatles, Jim Morrisson, Elvis, Jimmy Hendrix, Janis Joplin dat onze generatie nog had, en het is met hem vergaan tot korrelige zwart wit beelden die vervagen in sneeuw en ruis.

Ik hoorde, of eigenlijk zag ik, de dag van zijn overlijden het nummer “Ace Of Spades” op nummer 896 in de Top 2000 van radio 2. Tja dat nummer hoort er in natuurlijk! En een compliment voor Lemmy dat de Djee het nummer niet mee kan/wil zingen en dat zelfs bij “You know I'm born to lose, and gambling's for fools. But that's the way I like it baby. I don't wanna live forever. And don't forget the joker” het stil blijft in studio en café. Als een gepaste minuut stilte voor de gevallen soldaat waarvan ze niet wisten dat hij reeds gestorven was. Do you remember Rock'n roll radio?

Wokkel