Zag gisteravond een reportage over Einstein on the Beach op tv. Dit redelijk legendarische 'Gesamtkunstwerk' van regisseur Robert Wilson, componist Philip Glass en choreografe Lucinda Childs is de komende dagen in het Muziektheater Amsterdam te beleven. Een bezoek zit er niet in want alle drie de voorstellingen zijn al uitverkocht. Bovendien hebben we hier het al even overweldigende Eurosonic. Zit dat er zaterdag allemaal op dan ga ik met m'n brakke kop naar De Oosterpoort om deel te nemen aan het panel Clubs vs Festivals op het seminar aldaar.

Als sort of 'Einstein van de Rock and Roll' heb ik voor die gelegenheid bovenstaand 'formule' uitgedacht. Want we mogen toch hopen dat er een stel stevige noten worden gekraakt daar over de 'stand van het popland'. Oftewel: de verschraling van het clubcircuit door de terreur van agency's en managers all over the globe. Omhoog gevallen types die middels de eenvoudige rekensom Tickets x Capaciteit het duimpje gelijk keizer Nero omhoog danwel omlaag steken. Figuren die hun darlings het liefst op een Festival presenteren aan de meute, of ze eerst alleen een Main Cities Tourtje laten doen om de pers te pleasen. Het publiek doet er even niet toe, dat komt later wel. Alleen de grote getallen tellen, voor avontuur ga je maar raften in de Ardennen. En hier mag het publiek ook wel even in de spiegel kijken; ongekend=onbemind, zo wijzen recente cijfers uit. Veel spelen, uren maken, beter worden, het zal worst wezen. Als een citroen gaat de band op de pers, en volgend jaar weer een ander. En de club maar sappelen. Goed geluid, mooi licht, fijne ambiance, lekker eten en een bed... Gelukkig wordt het nog gewaardeerd door een Cloud Nothings, een Mikal Cronin, een Wallace Vanborn. En wat jij vindt? Ik zie het wel in de Vera Poll!!!!!!!!            

Rock'n'Joy'n'Fight'n all tha best...................... PePr