Jambinai Zuid-Korea
De avontuurlijke mix van postrock, noisy jazz, dromerige ambient, elektro en metal van het Zuid-Koreaanse Jambinai heeft de argeloze Vera bezoeker twee jaren geleden al eens verrast. Helemaal als je bedenkt dat Jambinai een gangbaar rock-instrumentarium combineert met een flinke lading effecten, elektronica en traditionele Koreaanse instrumenten als de piri (een rietblaasinstrument als de oboe), de haegeum (een twee-snarige viool) en de geomungo (een soort uit de kluiten gewassen langwerpige citar). Het enthousiasme van de bezoekers destijds bezorgt Jambinai een mooie vierde plaats in onze jaarlijkse Vera Poll.
En dat is niet verwonderlijk, want Jambinai verpakt haar bezwerende, sfeervolle en experimentele klanken in pakkende melodielijnen en soepel groovende ritmes, waarbij de traditionele instrumenten voor een aangenaam vervreemdend randje zorgen. En dan is het niet zo dat de acoustische instrumenten alleen mooi en soft klinken. In het geval van de geomungo komt er gewoon even een beukfactor van jewelste bij en worden de meer metal-geënte nummers van extra stuwkracht voorzien. Het is de kracht van Jambinai, de variatie van stillere, atmosferische soundscapes, sporadische hoogzwevende vrouwelijke vocalen en ronduit beukende, naar grindcore neigende metal-stukken.
De band is opgericht in 2009 en komt uit indie scene van Hongdae, zeg maar het hippe gedeelte van Seoul. De drie oprichters studeren dan allemaal kunst aan de Nationale Universiteit en willen Koreaanse traditionele muziek maken "maar dan op z’n heavy metals", zoals een bandlid het zelf verwoordt. Na een EP in 2010 komt in 2012 de eerste echte plaat uit, 'Différance', die op de Korean Music Awards in 2013 wordt onderscheiden als het beste crossover album van 2013. Door de plaat komt Jambinai via het World Village Festival in Finland in Europa terecht, waarna Brazilië en de USA (SXSW festival) volgen. De drie oprichters, Ilwoo Lee (gitaar , piri), Bomi Kim (haegum) en Eun Young Kim (geomungo) worden live ondersteund door de bassist en de drummer van screamo-band Hollow Jan.
Ik zie ergens in een recensie over het optreden op Into The Void in Leeuwarden vorig jaar een vergelijking met de New Yorkse jazz/noise avonturier en saxofonist John Zorn opduiken en dat is niet zo gek. Die kan eveneens stormachtige grindcore en metal afwisselen met rustieke acoustische klanken, alleen dan wel een stuk abrupter dan de meer toegankelijke composities van Jambinai.
Bij dat optreden in Leeuwarden ben ik zelf geweest en is het weer genieten als de vijf bandleden eerst helemaal geconcentreerd en rustig achter de instrumenten zitten en dan ineens wild gaan headbangen als het helemaal los gaat. Ergens wordt er vanuit de band gezegd, dat de volgende plaat heavier zal worden. Deze plaat. 'A Hermitage' komt jammer genoeg pas na het Vera-optreden uit en inderdaad doet de vrijgegeven track 'They Keep Silence' meteen denken aan 'Time Of Extinction' het meest heavy nummer op 'Différance'. Toch blijf ik dit aanraden voor zowel avontuurlijke jazzcats en postrockers als voor postmetalbangers!
Dikkie.