De drie mannen van Purling Hiss weten inmiddels waar de koelkasten en hun logeerbedden in Vera staan. Dit wordt de derde keer in vier jaar dat ze onze club bezoeken. Een wederzijds genoegen – zo lijkt het. En dat is niet zo vreemd, want de psycherockers uit Philadelphia maken muziek die uitermate geschikt is om door de oudste boxen in het clubcircuit te jagen.

Purling Hiss, in 2009 begonnen als soloproject van Birds Of Maya-gitarist Mike Polizze, maakt z’n naam aardig waar. Vooral op de eerste platen doet Polizze z’n best om zoveel mogelijk distortion en noise in z’n muziek te proppen. Nietsontziende jams zijn het vooral, die soms wel een kwartier duren. En af en toe iets wat op een liedje lijkt, maar waarbij van zingen nog geen sprake is. Er wordt gezucht en geschreeuwd en gekreund.

Maar Polizze houdt er niet van zichzelf te herhalen en wil dat elke plaat anders klinkt. Op Public Service Anouncement (2010) laat hij horen dat hij wel degelijk kan zingen en bondige liedjes kan maken. Al klinken ze alsof ze onder water zijn opgenomen.

En het blijft lange tijd een eenmansproject. Totdat stadsgenoot Adam Granduciel van het in de marde opererende The War On drugs aan The Hiss vraagt om mee te gaan op tournee. Polizze zegt toe en beseft dat hij zijn muziek live alleen met een band kan uitvoeren.

Die optredens smaken naar meer. En als er in 2013 met Granduciel ook nog ‘ns een heuse studioplaat (Water On Mars) wordt opgenomen is Purling Hiss definitief tot een band geëvolueerd. Met een veel voller en cleaner geluid. Al creëert Polizze z’n liedjes nog steeds met een eenvoudige viersporenrecorder.

Na een aantal personeelswisselingen lijkt Purling Hiss met drummer Ben Leaphart (Birds of Maya) en bassist Kiel Everett de ideale bezetting te hebben gevonden en is het trio inmiddels ontpopt tot een stomende live-machine. Die ondermeer tourt met stadsgenoot Kurt Vile.

Vile heeft als soloartiest in de tussentijd behoorlijk naam gemaakt en Granduciel is met The War On Drugs zelfs uitgegroeid tot een stadionact die in november twee keer in de AFAS Live staat.

Toch ligt het niet voor de hand dat Purling Hiss in hun voetsporen treedt. Al is de laatste plaat, High Bias (2016), de meest toegankelijke tot nog toe. Weliswaar niet in letterlijke zin, want het eigenwijze platenlabel Drag City zet zijn muziek niet op Spotify of andere streaming platforms.

Onbekend maakt wel onbemind en dat is jammer. En in een rechtvaardiger wereld had Purling Hiss inmiddels een eerste hit gescoord. Bijvoorbeeld met Follow you Around, een zomerse song met zo’n heerlijk ‘60’s-Geluid, die zomaar op je radio voorbij zou kunnen waaien. Of het gejaagde Pulsations die je uit je luie stoel naar de club beweegt.

Nu klinkt het bijna alsof Purling Hiss een commerciële knieval heeft gemaakt. En Drag City zet het album prima in de markt: ‘The rock we need meets the rock we deserve, with populair music to keep spirits (and bias) high for the coming stretch of unexplored darkness wasteland ahead.’

Maar Polizze blijft een prettig ongeleid projectiel. En zijn maniakale en grenzeloze kanten krijgt op High Bias nog steeds genoeg ruimte om zich uit te leven. Zoals in Teddy’s Servo Motors, waarin hij zijn shredding-kwaliteiten laat horen en over de gierende gitaren heen jengelt als een Johnny Rotten in z’n beste dagen.  Om nog maar te zwijgen van de 11 minuten doordenderende afsluiter Everybody in the USA.

Ik kan nog wel even doorgaan met het omschrijven van de liedjes, maar je kunt ze beter zelf maar even live tot je nemen.

Igor