Het was nog volop zomer toen Florist fluisterend m’n leven binnensloop, zachtjes door het muggengordijn, als een zwoel briesje.

Levitate heet het breekbare openingsliedje van de meest recente plaat (Jellywish, 2025), waarin op een akoestische gitaar wordt getokkeld met zijdezachte vingers en de fluisterzangeres klinkt alsof ze de slaap nog in de ogen heeft. Maar haar tekst dwingt mij naar het puntje van de stoel: Everyday i wake, wait for the tragedy/Imbalanced humanity/ Should anything be pleasure/When sufferin’ is everywhere?

Tweede lied Have Heaven heeft een subtiel arrangement met sprankelende gitaarnoten die naar beneden dwarrelen en delicaat kloppende toms. De timide zangeres zingt met een breekbare, onvaste stem en slikt af en toe een lettergreep in, maar dat maakt het juist spannend en puur.

This was a gift zou het liefste liedje van Big Thief of van Adrian Lenker solo kunnen zijn.

Florist biedt een fijn boeket met dromerige en meanderende liedjes. 

En nu heb ik ondertussen alle synoniemen van zacht en subtiel wel zo’n beetje gebruikt, dus ik denk dat je inmiddels wel een vermoeden hebt van hoe Florist ongeveer klinkt.

Het is muziek die uitnodigt om te dagdromen. Ik stel me een extreem verlegen meisje voor dat jarenlang heel stil achter in de klas zat en áls ze dan een keer aan de beurt was om iets te zeggen meteen een rood hoofd kreeg en elke keer moest herhalen wat ze had gezegd, omdat er altijd wel iemand was die het niet had verstaan.

Eenmaal thuis schreef en componeerde ze muziek die ze fluisterend opnam.

Maar Emily A. Sprague, zo heet de zangeres en liedjesschrijver van Florist, had wel het lef om ermee naar buiten te treden.

Dat was al in 2011 toen ze nog een tiener was, dus zo verlegen was ze misschien niet.

Florist ontstond later en is naar eigen zeggen een vriendschapsproject dat is ontstaan in de Catskill Mountains in New York, verder bestaande uit Rick Spataro (bas, keyboard, backing vocals), Jonnie Baker (gitaar, keyboard) en Felix Walworth (drums).

De band heeft sindsdien meerdere ep’s en albums uitgebracht die allen zijn verschenen bij Double Double Whammy, het label dat ook muziek van o.a. LVL Up en Mitski uitbrengt.

Sprague bracht ook een soloplaat uit (Emily Alone) die ook zeer goed werd ontvangen.

Luisterend naar het vroege werk, zoals het lofi-album The Birds Outside Sang (uit 2016), valt mij op hoe consistent en van hoog niveau de muziek van Florist is.

En toch klinkt ze soms nog bijna verontschuldigend, alsof ze wil zeggen: let maar niet op mij. Ze zou zo het nichtje kunnen zijn van de introverte Elliott Smith, die als solo-artiest het levenslicht zag in 1994, het geboortejaar van Sprague.

Sprague beschrijft en bezingt kleine en tegelijk grote thema’s. Waarin leven en dood soms nauwe verwanten zijn, en ze gedachten over suïcide niet schuwt. Ze zingt erover in Started to Glow: I’m thinking about dying again/ The only thing that visits my head now/ It’s freezin cold , i just walked past a tree/The ice looks a beautiful face staring up.

Associatieve gedachten, verwoord in zinnen die niet rijmen maar wel kloppen.

Met iets te lange regels die eigenlijk niet in het metrum passen, maar die laatste woorden mogen ook meedoen.

In Jellywish steekt ze een hart onder de riem van een ieder die geen al te positief zelfbeeld heeft. You are just a small part but your life is worth a lot/Destroy the feeling that you are not enough

Hopelijk bereiken ze ook die verlegen tieners die zich niet durven te uiten en ontplooien in dit schreeuwerige tijdperk van simpel vermaak, uiterlijk vertoon, brutaliteit en one liners.

Florist zelf is ook zo beschaafd en bescheiden dat ze jarenlang ongemerkt langs me heen is gegaan. Dat lag waarschijnlijk ook aan mezelf, omdat ik mijn oren iets te veel liet hangen naar de herriemakers in de klas.

Maar deze scribent staat nu op en zegt met stemverheffing: “Florist komt in de stad, gaat dat zien en horen!”

En kom een beetje op tijd, want support Hannah Frances is het waard. Deze Amerikaanse zangeres, gitariste, componiste, danseres en dichter maakt folk met een eigen signatuur: open gestemde gitaarlijnen, percussieve, polyritmische fingerpicking en een indrukwekkende stem vormen de kern van haar avontuurlijke avant-folkgeluid.

“…ergens tussen Joanna Newsom, Jeff Buckley, en Fleet Foxes,” schreef Pitchfork. Van mij had Joni Mitchell daar ook wel bij mogen staan.

-Igor

Florist | Bandcamp

Hannah Frances | Official Website