NL: Deze film is i.v.m. de nieuwe coronamaatregelen verplaatst naar zondag 5 december, met aanvang 13:30. Kaartkopers hebben bericht gekregen.
Restitutie aanvragen? Mail dan naar [email protected] o.v.v. [naam evenement]

EN: This event is rescheduled to December 5th at 01:30 PM.
If you want to cancel your ticket(s), send an email to [email protected] to get a refund.

Vragen/questions? [email protected]

---

Jeetje. Waar moet ik eigenlijk mee beginnen met uitleggen waarom je Mishima: A Life in Four Chapters (1985) moet zien? Er is zo veel aan te kaarten wat bijzonder is aan deze film. Eigenzinnige karakters, bijzondere verhaalstructuur, explosieve esthetiek… Zoals verwoord bij de beroemde recensent Roger Egbert, “[Mishima] is the most unconventional biopic I've ever seen, and one of the best”. Met de rijke cinematografie, prachtige decors, kostuums en betoverende muziek van Philip Glass, is deze film een must-see voor iedereen die film waardeert als kunstvorm. Laat je meeslepen door de heldere contrasterende kleurenschema’s en fragmentarische verhaalvertelling, en beland in een koortsdromerige reis door de turbulente psyche van schrijver Yukio Mishima (Ken Ogata).

Door Mishima te regisseren was Paul Schrader in staat om zijn eigen doodsdrift opnieuw te verkennen; het gevoel wat het ertoe aanzette om binnen een paar dagen Taxi Driver (1976) te schrijven. En zo zien we in Mishima weer dezelfde suïcidale neuroses terug, immer gedreven door isolement, obsessie en geweld. Deze soort van leven-of-dood-houding is Schrader zijn gehele carrière bijgebleven, maar toch Mishima bleek een kantelpunt te vormen in zijn artistieke visie. “Mishima represented the end of my interest in suicidal glory” zegt Schrader, terwijl hij aangeeft aan dat de film zijn preoccupatie en verleiding met zelfmoord had opgelost. Door in deze film de verbanden tussen kunst, geluk en dood aan te scherpen, was Schrader in staat om filmmaken als therapievorm in te zetten. Moge het zo ook ontvangen worden door eenieder die hier mee worstelt.

Hilde