CLUBKAARTSHOW
Saturday 18 JuneKing HannahUK
Alternative moody indierock
"Finally I can turn on my distortion pedal. It cost me a hundred and fifty bucks" moet Craig Whittle van Liverpooliaans duo King Hannah gedacht hebben tweederde onderweg op debuutplaat I'm Not Sorry, I'm Just Being Me. Niet dat het persé nodig is hoor, want wat een fijne plaat is dit. Bitterzoet, melancholiek, sinister en romantisch op het poëtische af.
Gelijk vanaf opener 'A Well-Made Woman' is de toon gezet. Een trip door een gortdroog woestijnachtig landschap met Hannah Merrick als fluister demoon naast je in een pick-up truck. Ze glijdt door de nummers heen als een zeemeermin door diepe wateren. Een beetje hijgend, een beetje zuchtend, omringd door Whittle's rauwe gitaar arrangementen. Het rustige zusje van The Raveonettes zou je kunnen zeggen. Whittle had Merrick al eerder zien optreden en was onder de indruk, maar het was niet tot een paar jaar later dat hij haar weer ontmoette in een pub waar ze samen werkten en besloten de muzikale stap te wagen.
I'm Not Sorry, I'm Just Being Me verschijnt na een handvol uitgebrachte singles en EP's op het Cityslang label in februari van dit jaar. Een innige en duistere omhelzing. Merricks zuivere stem op lange uitgesponnen nummers, een rauwe Americana sfeer, maar zeker ook uitstapjes en bewondering voor Portishead en PJ Harvey. 'Foolius Caesar' is een betoverende ode en prachtig eerbetoon aan Dummy. Donker en mysterieus. De sfeer blijft authentiek en dynamisch tegelijkertijd en vindt pas vaart bij 'Go-Kart Kid (Hell No!)' waar Whittle even flink uithaalt met vette distortion en snerende gitaar. Meeslepend en meedogenloos mooi.
Nataly