Roadburn 2013

Moest even terug in de tijd (en google is je beste vrind dan), maar het was 2013. Om precies te zijn na de editie van het Roadburn festival van dat jaar, dat ik meerdere stadjers/mede Veranen sprak over deze band en hoe goed ze wel niet waren op bovengenoemd festival.

Door vooral het enthousiasme van die ene persoon die letterlijk beschreef hoe ze het ervaren had als een soort van lange groove met een psychedelische ondertoon waar de gitaar de boventoon voerde en als het ware een gesprek met je aan het voeren was en zij gewoon opgeslurpt werd door de sound!

Dit maakte mij zeer nieuwsgierig naar deze band, Endless Boogie hebben wij het over en na beluistering van het album Focus Level uit 2008 op Youtube (waarschijnlijk) was ik om en ging driftig op het interweb op zoek naar dit album en alles wat ik muzikaal van hun kon vinden.

Want ook ik was inmiddels “begeistert” door hun sound, die heerlijke groove, de vaak grommende zang van Paul Major die zijn gierende en dan weer lome gitaarsound voor zich liet spreken.

De uitgesponnen gitaarjams die soms leken alsof beide gitaristen met elkaar aan het strijden waren van wie freakt hier nou het beste!

Heerlijk deze jamsessies, maar net zo makkelijk werd er over gestapt naar een lome blues sound waar weinig gebeurde (of toch wel?) de zanger zijn grom omzette naar een clean strotje en er een net zo’n mooie parel uitperste.

Toen eBay nog lucratief was om voor een kek prijsje leuke muziek te vinden, scoorde ik al vrij snel de alums Focus Level (2008), Full House Head (2010) en Long Island (2013).

Stuk voor stuk prachtalbums, maar het debuut uit 2008 is het origineelst en schittert door de jaren 70 op prachtige wijze in alle facetten te laten herleven aangaande de rock.

Het psychedelische, de blues, het Southern tintje, de stevige rock en zelf de krautrock laat de band niet onaangeroerd en wordt op een mooie wijze gecombineerd op hun albums.

Dit zal onze programmeur destijds waarschijnlijk ook gedacht hebben. Natuurlijk alle bands die op Roadburn spelen plakken het liefst nog een tour door Europa eraan vast, dus die combinatie maakt het wel aantrekkelijk voor zalen om een band te boeken.

Zo gezegd, zo gedaan en een dikke week later stond de band voor het eerst in onze club en mocht ook ik van ze genieten. En deed ik zeker. Live is dan toch net even weer die extra dimensie.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ze daarna een beetje uit het oog ben verloren. Als dj zaten wat nummers van de eerste 3 albums altijd wel in één van mijn setjes verscholen als ik bij een soortgelijk bandje/stijl moest draaien.

Maar wat ik snel even geluisterd heb (ook gelijk een nummer die bijna 23 minuten aantikt) van heden ten dage zit de groove en de lange uitgesponnen nummers er nog steeds in en speelt de band nog steeds vol vuur en is de liefde voor de 70’s nog steeds dik.

Voor fans van het Creedence Clearwater Revival materiaal waarin ze de lange nummers niet schuwden is dit een dikke aanrader!!!

Voor de rest denk aan een Hawkwind, Cream, Groundhogs, Canned Heat en een zang die het houdt tussen John Lee Hooker en Captain Beefheart.  

Geloof mij dan kan deze avond niet meer stuk voor je met de oneindige boogie mannen.

Case.