WidowspeakUSA
Support: Macie StewartUSA
Dreamy alternative indie rock
Je hebt een heerlijke nacht achter de rug, de ochtendzon schijnt gefilterd door het velours gordijn, je lichaam voelt heerlijk loom, jullie kunnen nog uren in bed blijven, op dat zachte matras van hemelse klanken waarop je lijkt weg te zweven. En dan begint ze met halfgesloten ogen als een engel zachtjes in je oor te zingen.
Of de muziek van Widowspeak de fantasie prikkelt van deze scribent – met een zwak voor zingende zuchtmeisjes? Nogal ja.
Bovenstaande scène was mijn eerste associatie bij While You Wait, de openingstrack op The Jacket (2022) van deze band uit Brooklyn, New York. Al verspreidt de band zelf foto’s van een tweetal: zangeres/gitariste Molly Hamilton en gitarist/zanger/producer Robert Earl Thomas.
The Jacket is alweer de zesde langspeelplaat van Widowspeak, maar pas mijn eerste kennismaking. Eentje die meteen naar meer smaakte.
Op hun Bandcamp-pagina, waar alle opnames van Widowspeak (albums en ep’s) integraal zijn te beluisteren (zonder irritante reclame), heeft de band zelf de tags cosmic country, dreampop en slowcore aangeklikt.
Het is ideale muziek voor dit jaargetijde. Widowspeak klinkt herfstig, bezwerend, dromerig, filmisch, loom. En dan is er nog De Stem. Die licht hese fluisterstem van Molly Hamilton die bewijst dat zingende zuchtmeisjes niet alleen uit Frankrijk hoeven te komen.
Al moest ik ook denken aan Cat Power en vooral aan Juanita Stein, die mij eerst bekoorde als zangeres van Howling Bells en daarna ook onder eigen naam muziek uitbracht.
Terug naar Molly Hamilton, die onze vertrouwde VERA-zaal eind november zal betoveren.
Je bent gewaarschuwd. Ze zingt zo verleidelijk als de sirenen, de halfgodinnen uit de Griekse mythologie die hun toehoorders verleidden met gezang die door mannen niet weerstaan konden worden.
Als je er een beetje gevoelig bent ga je geheid voor de bijl.
Ze sleept me op The jacket minutenlang mee. Begeleid door subtiele twangy gitaar en keyboard-arrangementen. Pas in Unwind (track 6) wordt de betovering even verbroken door een wat kille drumcomputer. Maar zodra Molly weer zuchtzingt glijd je weer terug in de relaxstand.
Heerlijke plaat voor onder de wol, terwijl de kachel noodgedwongen laag staat en de wind om het huis giert.
Toch verwacht (en hoop) ik dat het niet alleen een dromerige en wiegende avond zal worden.
Het zou mooi zijn als Widowspeak met volwaardige band komt, zodat de gelaagdheid en subtiele gevarieerdheid van de muziek beter tot hun recht komen. En dat ze ook hun wildere kant willen laten horen. Op eerdere platen zoals Expect The Best (2017) worden de gitaarpedalen gretig ingetrapt en is de muziek soms uptempo.
Het uitermate passende voorprogramma wordt verzorgd door Macie Stewart uit Chicago, die qua dromerigheid niet onderdoet voor Widowspeak.
Begeleid door een getokkelde gitaar met veel galm en heel spaarzaam en bescheiden een viool, cello, cornet, hoorn of saxofoon of tweede stem weet ze de luisteraar op haar debuutplaat Mouth Full Of Glass in haar ban te houden. Met haar persoonlijke teksten is het alsof Stewart je persoonlijk toe zingt. Joni Mitchell is hier niet heel ver weg; ik denk zelfs dat Mitchell hier met instemming naar zou luisteren.
Stewart is overigens de helft van Finom, het vrouwelijke duo dat al langer actief is (eerst onder de naam Ohmme). Maar vanavond komt ze dus alleen.
Ik ben ervan overtuigd dat ze ons ook in haar eentje kan bekoren.
Kortom: kom op tijd.
Igor