Bo NingenJPN
The Black Delta MovementUK
Experimental rock and psychedelic noise
Ik ben in 2012 op bezoek bij een stel Londenaren, als ik samen met vriend Jurgen (Avery Plains, Moan) in Londen ben voor het ATP I'll Be Your Mirror festival. "You have to see this!", wordt ons toegeroepen. Op een tv-scherm zien en horen we een sensationeel optreden van een stel Japanse Londenaren, tesamen Bo Ningen genaamd. De psychedelisch klinkende band gaat enorm tekeer en lijkt er een eind op los te noisen en te freaken, maar toch klinkt het behoorlijk catchy. De mengeling van gekte, energie en pure muzikaliteit doet het me denken aan optredens die we hier in Vera hebben gehad van bands als The Boredoms en Melt Banana, al dan niet toevallig ook bands van Japanse origine.
Ik heb indertijd nog wel uitgekeken naar een optreden van de band, maar als die gelegenheid zich niet voordoet verdwijnt de band ergens achter in mijn hoofd. Totdat Bo Ningen ineens staat aangekondigd in ons eigen Vera. Kan ik eindelijk met eigen ogen en oren deze sensatie ondergaan!
Bo Ningen bestaat zoals gezegd uit een stel Japanse Londenaren, Taigen Kawabe (bas, zang), Yuki Tsujii (gitaar), Kohhei Matsuda (gitaar, toetsen) en Monchan Monna (drums). De afzonderlijke leden zijn allemaal geboren in Japan, maar ontmoeten elkaar grotendeels op de kunstacademie in Londen en in de Londense muziekscene.
"We all met in London. Kohhei (guitar) and I were in different bands, and we met at a Japanese Music Night in London. After that, my friend introduced me to Yuki (guitar). He was looking for a guitar to borrow, because he couldn’t bring his own from Japan. Then Mon-chan (drums) was introduced by our mutual friend, a Japanese dominatrix in London. I think it was a great coincidence that we all met in London, as we are all from completely different parts of Japan." (Taigen)
Bo Ningen begint in 2006 te repeteren zonder vastomlijnd plan, maar met een gezamenlijk voorkeur voor experimentele en extreme muziek.
“When we started the band in London we didn’t know what kind of music we wanted to make,” he continues. “We were being urged by the impulse — the pure joy of loud noise, feeling frustrated at audiences for speaking so loud at shows, and feeling like misfits amongst all the ‘indie’ bands."
Dit resulteert aanvankelijk in 10 tot 12 uur durende jams, waarin de grenzen tussen ledematen en instrumenten vervagen. De muziek is zonder meer experimenteel en beïnvloed door zowel Japanse underground uit de 60ies en 70ies, als door Black Sabbath, jazz en klassiek, om maar wat te noemen. Want je zou op Bo Ningen wel het etiket kunnen 'psychedelisch' plakken, maar er is eigenlijk geen genre waarmee je de band mee kunt benoemen
"We draw a line from the past to the future in order to shape the whole new notion of psychedelic; not a genre or field but it is more like a line, border line between and across genre/field itself. The line which does not divide or separate the field but resonates them. Being psychedelic means to stand quietly / loudly in the middle of interzone and stare at both sides at once."
Bo Ningen begint op te treden en hoe meer de band optreedt, hoe meer de aanvankelijke free form experimentele soundscapes worden gestructureerd. Bo Ningen gaat tekeer met zware, noisy riffs en doordringend gierende gitaarklanken, ondersteund door gevarieerde ritmes, waarover de afwisselend hypnotiserende en hysterische zang van bassist Taigen klinkt, terwijl de band ook atmosferisch en dynamisch in kan zakken om zo weer tot nieuwe erupties te komen. Zo wordt het aanvankelijk gereserveerde publiek voor de band gewonnen en binnen twee jaar wordt Bo Ningen de beste live band uit Londen genoemd.
Bo Ningen wordt benaderd door Stolen Recordings en een EP en debuutplaat 'Bo Ningen' (2010) zijn een feit. Sinsdien zijn de zelfbenoemde misfits een eind gekomen. Niet alleen muzikaal met optredens op Le Guess Who?, Glastonbury, Coachella, Yoko Ono’s 2013 Meltdown Festival, Reading & Leeds Festivals, Primavera, SXSW en kortgeleden nog Roadburn, maar ook in breder kunstverband. En dan hebben we over samenwerkingsverbanden met Tim Noble & Sue Webster, Frieze Art Fair, Film Festival Kopenhagen, de Venice Biennale, Yohji Yamamoto V&A Exhibition en het Branchage Film Festival. In Japan keren ze terug om samen te spelen met persoonlijke helden als Damo Suzuki, Keiji Haino, Merzbow en Guitar Wolf.
Bo Ningen werkt veel samen met geestverwante muzikanten, niet alleen om de grenzen van muzikale genres te overbruggen, maar ook die van muziekscenes over continenten heen, in het bijzonder die tussen Japanse en meer 'westerse' muziek. Zo verschijnen er samenwerkingsverbanden met eerdergenoemde Damo Suzuki en Merzbow, zingt zanger Bobby Gillespie van Primal Scream een nummer op 'Sudden Fictions' (2020) en is er eerder al samen met Savages een plaat uitgebracht, 'Words To The Blind' (2014). Met Savages wordt ook gezamenlijk opgetreden met beide bands tegelijk op het podium in een U-vorm. Volgens onze programmeur Peter Dijkstra was dit een behoorlijk overweldigende ervaring. Overweldigend zal Bo Ningen op zichzelf ook al zijn. "You have to see this!", aldus het advies van de Londense vrienden.
Voor het zover is zien we eerst de psychedelische garageband The Black Delta Movement uit Kingston-upon-Hull, eveneens Engeland. De band heeft een geweldige live reputatie en heeft na debuutplaat 'Preservation' (2018) nu de tweede plaat 'Recovery Effects' (2023) uitgebracht, waarop we ook gitarist Barrie Cadogan van Little Barrie kunnen horen, de band die verantwoordelijk is voor de tune van de serie 'Better Call Saul'. Maar dit terzijde. Laat je overtuigen door deze recensie van de laatste plaat en wees op tijd.
"There are a myriad of moods and textures, whether on the garage-blues grooves of opener and first single ‘Fourth Pass Over The Graveyard’, follow-up single ‘Zip-Tie’ which explodes from its moody intro into punk-rock motorik, or the psychedelic slow-burn of ‘Hiding In The Tall Grass’ which manages to channel the likes of The Doors and Spacemen 3 over its 9 hypnotic minutes."
Dikkie.
The Black Delta Movement | Instagram