Elke maand bespreekt Jan van platenzaak Elpee de nieuwste en beste releases. Laat je leiden en hou de Vera site in de gaten. Wie weet komt een van de favorieten nog eens live langs!

The Whiffs – another whiff

Geweldige lp van een band uit Kansas, op het Dig! Records label uit Virginia. Het schijnt dat Joey Rubbish van de Rubs her en der vingers in de pap heeft en zelfs deel uitmaakt van de band momenteel maar hoe dan ook, het resultaat is een prachtige plaat met 14 heerlijk gruizige liedjes op het grensgebied van pop, punk en powerpop. Zou een killer lp op Stiff zijn geweest destijds en in dat geval zou het nu een klassieker heten. Hier een mooie recensie op Faster and Louder. “The band hearkens back to the mid/later '70s heyday of American power pop (Big Star, Raspberries, Dwight Twilley) with additional nods to the best of 21st Century pop-leaning punk (Exploding Hearts, Gentleman Jesse). This album transports me to some mythical dive bar where The Replacements, Tom Petty, and Cheap Trick still rule the jukebox. This record is chock full of songs that would be all over the radio in a world where 1980 never ended.’ Nou ja, dat dus allemaal. Killer lp! Luister de plaat op bandcamp.

Gill Landry – skeleton at the banquet

Vijfde (?) plaat al van deze man onder zijn eigen naam, naast zijn carrière als gitarist van Old Crow Medicine Show. Maar zijn solowerk vinden we eigenlijk mooier en dit is zijn mooiste tot nu toe. ‘Master of the smouldering countryballad’ lazen we ergens en dat is zo. Een heerlijk broeierig sfeertje. Luister maar eens naar het prachtige openingsnummer, I Love You Too. Een subtiel huilende gitaar, op het mompelende af gezongen door Landry, de trommels zachtjes beroerd. Ergens tussen Tindersticks en Lee Hazlewood en dan met een iets meer singer songwriter/country twist. Juweeltje.

Gino and the Goons – do the get around

Ze blijven met bosjes uit de lucht vallen, de Gino and The Goons lp’s. Veelzeggend dat elk zichzelf respecterend label in dit segment van de markt zich bij deze band heeft gemeld. Do The Get Around zit op het Engelse Drunken Sailor label en we begrijpen dat de plaat inmiddels is uitverkocht bij het label. Maar toch te mooi om hier niet te noemen (en natuurlijk wel ergens digitaal te beluisteren). Anyway, Gino Bambino en zijn mannen uit Florida hebben op Do The Get Around de formule niet veranderd. ‘It's budget, it's punk and it rocks. Led by Gino Bambino, the Goons play rowdy punk rock that holds up it’s pint to the Ramones, Chuck Berry, Willie Nelson, Nervous Eaters, and Motorhead. Ten songs to dance, drink, fight and breakdown to.’ Van punkrockende meebrulhits als Pills in my Pocket tot Supercharger homages als Take It Off en Beach Boys eerbetonen als I’m Your Man. Knaller en lofibudgetpunkrock must have. Of in elk geval must luister.

Rose City Band – s/t

Eindelijk. Vorig jaar al uit in een piepkleine oplage van 300 stuks op Jean Sandwich Records, nu eindelijk breder uitgebracht door Thrill Jockey. Project van en met Ripley Johnson, Moon Duo/Wooden Shjips. Maar heeft wat minder van de ‘motorik’ van die bands en wat meer ‘lush cosmic americana’, zoals Raven Sings The Blues schrijft. De gitaren twangen als Johnson’s andere bands (en Rivers of Mind had ook wel van Moon Duo kunnen zijn) maar minder psych twang en wat meer country twang. En dat is helemaal niet erg. Lekker zwevend boven wijdse landschappen. ‘There’s a creamy brush of twang and a slow motion choogle ripplin’ through the ramble, but over the top Ripley’s keeping his croons echoing around a humid hothouse and it lays the album way way back into the pocket of blissed sunset sounds.’ Fijn muzikaal bedje om in weg te zakken. Luister de plaat op bandcamp.

Eddy Current Suppression Ring – all in good time

Zo. Dat is nog eens een verrassing. Na tien jaar stilte een nieuwe plaat van deze Australische cultband. Zoals dat gaat met dit soort bands is de faam in de tussenliggende jaren alleen maar groter geworden. Deels zal dat komen omdat Mikey Young, die tegenwoordig alomtegenwoordig is, hier de gitaar speelt. Maar Eddy Current is veel meer dan dat. Zanger Brendan Huntley heeft aan de ene kant dat lekker botte dat meer zangers uit zijn land hebben maar tegelijkertijd iets kleins en iets kwetsbaars in zijn stem. Young legt daar gitaarpartijen op en onder en achter die tegelijk woest en subtiel zijn. De manier waarop het geheel verpakt is klinkt als een stoomwals die genadeloos zijn pad zoekt door onontgonnen gebieden. Luister iets op bandcamp. En welkom terug. En kom nu maar eens naar Europa dan.