Robin Kester en Amber Arcades op één avond in VERA. ‘Waar hebben wij het aan verdiend? zou volksschrijver Gerard Reve zeggen.

Ik zeg: vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.

Nu het nog kan. Want deze twee zoetgevooisde (gevoicede) powervrouwen timmeren nogal hard aan de weg in binnen- en buitenland.

Een droompop-droom-double bill ben je geneigd te schrijven, al biedt de muziek van beide bands veel meer dan alleen dromerige popliedjes.

Ze manifesteren zich overigens heel nadrukkelijk als solo-artiesten, maar zowel Annelotte de Graaf (Amber Arcades) als Robin Kester heeft wel degelijk een volwaardige band achter zich. En die zijn gewenst ook. Sowieso is dat gezelliger tijdens het toeren, maar bovenal zijn de muzikanten op het podium nodig om de rijk gearrangeerde nieuwe platen live ten gehore te brengen.

Maar zij zijn natuurlijk wel de boegbeelden en songwriters van hun band. Wat beide vrouwen typeert zijn hun weloverwogen beslissingen en dat ze hun carrières zorgvuldig lijken uit te stippelen, zoals Pip Blom ook doet. Door het Nederlandse poplandschap waait een frisse Girl Power-met-brains-wind.

Ik noem Robin Kester en Amber Arcades nu al alinea’s lang in één adem en dat voelt wat raar, alsof ze precies dezelfde muziek maken.

Dan zal ik ze maar ‘ns apart bespreken.

Wat Annelotte de Graaf (Utrecht 1988) al van alle anderen onderscheidt is dat ze haar muziekcarrière al jaren met succes combineert met haar werk als jurist bij de IND.

Met Amber Arcades werkte ze geduldig maar gestaag. Na de eerste titelloze ep in 2013 volgde nog een ep (Patiently in 2015). Pas daarna benaderde ze met flink wat spaargeld en liedjes de producer Ben Greenberg. Samen namen ze in New York het album Fading Lines op dat in 2016 werd uitgebracht door het Britse label Heavenly Recordings. Met deze fraaie verzameling dream pop-songs maakte ze meteen ook over de grens naam. Amber Arcades speelde in veel landen.

Twee jaar later kwam ze al met de opvolger European Heartbreak (ook op Heavenly), dat ondanks de naam juist Americana bevatte. Veelal ambachtelijke liedjes over het Europese vluchtelingenfiasco, vrij sober geproduceerd en omdat De Graaf vaak zingt in hetzelfde register werd die plaat iets minder lovend ontvangen.

Daarna werd het een tijdje stil rond Amber Arcades. De Graaf zocht weer de samenwerking met Greenberg en dat pakt verrassend uit op Barefoot on Diamond Road. Dit nieuwe album kwam onlangs uit bij Fire Records (label van o.a. Rats on Rafts, The Chills, Lemonheads, Sebadoh en tweevoudigVerapoll-winnaar Black Lips) en laat weer nieuwe kanten horen van Amber Arcades.

Haar nieuwe muziek is avontuurlijk en gevarieerder dan haar eerdere werk, met zelfs shoegaze. En hoor ik daar heuse house in Just like me? Dromerig en introspectief klinkt Amber Arcades ook nog in Life is Coming Home en Trough.

En dan Robin Kester. Wat mij betreft op dit moment de grootste Nederlandse popbelofte voor het buitenland. Al weken ben ik in de ban ben van haar plaat Honeycomb Shades, dat onlangs uitkwam op AT EASE, het labeltje van Adriaan Pels. Waarmee het ook een klein beetje van Groningse makelij is, omdat zowel Kester als Pels wortels in onze kleigrond heeft. Tot zover mijn opzichtige poging om deze prachtplaat en -artieste toe te eigenen.

Kester had me al te pakken met haar mini-album This is not a Democracy, waarmee ze in het coronapiekjaar 2020 meanderend mijn oorschelpen betrad. Met verfijnde liedjes, gezongen met ingehouden emotie waaronder het broeide. Zeven droompopparels die deze luisteraar in dat klotejaar in een heerlijke trance bracht

Geproduceerd door Moss-voorman Marien Dorleijn die ook op bijna alle liedjes meespeelde op verschillende instrumenten. De twee slaagden erin een bijzondere sfeer te creëren, waarin Kesters engelachtige stem heel goed gedijde, maar -zeg ik met de kennis van nu- nog niet zó wondermooi als in het latere werk.

Robin Kester was duidelijk geen eendagsvlieg, maar dat haar officiële debuutplaat Honeycomb Shades zó overrompelend goed zou zijn… En ik ben niet de enige die zo lyrisch is. Muziekkenners in binnen- en buitenland proberen elkaar te overtreffen in superlatieven om Honeycomb Shades te beschrijven. En ook bij de toch niet onbeduidende streamingsdienst Spotify lopen ze weg met Kester en plaatsen ze haar op allerlei playlists. Wat een heerlijk idee moet dat zijn dat bijvoorbeeld in een dorpje in Vietnam of een berghuisje in Chili een luisteraar jouw liedje krijgt te horen en op slag verliefd wordt op je muziek.

De plaat bevat niet alleen ijzersterke liedjes, maar is ook als geheel een verslavende en meeslepende luistertrip, die mij van begin tot eind in de ban heeft. Wederom is dit een nauwe samenwerking met Dorleijn, die ook weer diverse instrumenten bespeelt, maar live niet zal meedoen.

Dorleijn heeft nog beter dan op de voorganger de muziek en stem van Kester samen weten te smeden tot een onweerstaanbare eenheid.

Met soms jubelende/euforische en dan weer duistere muziek. Met ingehouden zang die het extra spannend maakt.

Maar ook het instrumentale en unheimische Zwanzig Zwanzig past naadloos in het geheel – al zou het ook een nog onontdekte parel van Radiohead kunnen zijn.

Een plaat maken met allerlei toeters en bellen is vers 1, maar hoe brengt Robin Kester het er live vanaf?

Afgaande op de reacties van concertbezoekers is het ook live een belevenis. Op Eurosonic was ze een van de hoogtepunten. De opname bij 3voor12 geeft al een mooie indicatie voor het optreden met band.

De ijle hoogte die ze met haar stem bereikt in Goodnight Argus is van een hemelse schoonheid…

Zorg dat je geen spijt krijgt en bestel snel je kaartjes voor deze unieke en waarschijnlijke eenmalige double-bill. In Utrecht is het al uitverkocht, dus aarzel niet te lang.

Igor