Amenra + OrtegaBelgië/NL
Als sinds 1999 is AmenRa uit Harelbeke, België op een eigen missie, die compromisloos voortdendert en gitzwart verschroeide muzikale vlaktes nalaat. Het krijsen der slachtoffers echoot na in de nog suizende oren, als de volgende lading verdoemde zielen alweer klaarstaat om te worden verzwolgen door de allesverzengende postmetal sludge van de Kerk van Ra.
AmenRa schept met haar muziek een post-apocalyptische, spirituele sfeer, die door sommigen als onaangenaam depressief en door anderen als van een betoverende schoonheid wordt ervaren. Het leven in de muziek van AmenRa is inderdaad weinig vrolijk, gebouwd op de resten van de loopgraven en de dodenakkers, waar de Eerste Wereldoorlog in België zo verschrikkelijk heeft huisgehouden. Op een bijna religieuze manier worden onderwerpen als geboorte en dood, pijn en offer, licht en duisternis van een passende soundtrack voorzien. Zware, zingende, dissonante akkoorden op logge, maar hectische ritmes worden als verwoestende oerstormen losgelaten na ingetogen, bijna klassiek melodieze stukken, waar het dodengekrijs van de voorganger even wordt vervangen door treurend gefluister. Ondersteund door visueel zwart-wit geweld van het eigen kunstenaarscollectief 'Church Of Ra' leidt dit tot niets anders dan totale onderwerping van het argeloze publiek.
Ook thuis ontkom je niet, als AmenRa haar zwarte mis komt opdragen met de vanaf 2003 uitgebrachte platen 'Mass I', 'Mass II', 'Mass III', 'Mass IIII' tot het vorig jaar uitgebrachte 'Mass V' op het Neurot label van de illustere noise-pioniers van Neurosis. Verplichte kost daarbij is uiteraard het door het collectief uitgebrachte boek 'Church Of Ra', bij voorkeur te lezen bij het zwarte licht van een zwaarwalmende kaars. Waarna je definitief het verzet opgeeft en je aansluit bij de Kerk van Ra, die voor een avond haar deuren opent in underground tempel Vera.
Maar, och hemel en hel, nee. De beproeving begint al vroeg tijdens deze zware gelegenheid. Want hoe onderga je AmenRa als je eerst nog moet opkrabbelen na de orkanen van Ortega uit het eigen Groningen? De radeloosheid is nu reeds voelbaar. Telkens mogen de bezoekers van deze avond even opstaan en geloven in een hoopvolle uitkomst, als ineens de bedriegelijk sfeervolle stilte wordt opgevolgd door een immense golf aan doom en sludge. Jezelf laten gaan en erin verdrinken is de enige optie.
Dikkie.