Dat er een mooie plaat van Anne Soldaat is verschenen, zal je waarschijnlijk niet zijn ontgaan. Sinds hij als 'gitarist van', met Tim Knol op ieder podium in Nederland heeft gestaan, kent een groter deel van het Nederlandse publiek hem ook, waardoor hij eindelijk de aandacht krijgt die hij verdient. Onlangs resulteerde dat in een vijfsterren-bespreking in De Volkskrant, met louter juichende recensies als navolg. Het optreden op het steeds prominenter wordende Into the Great Wide Open kon je zien als aftrap van een leuke tour langs de clubs.

Anne Soldaat had eigenlijk al een grootse carriere voordat hij onderdeel werd van de Tim Knol-band. Hij komt uit de tijd dat Nederlandse bands een geluid hadden, waar buitenlandse labels enthousiast van werden. Bettie Serveert tekende in die dagen bij het gave Matador, Soldaat z'n oude band Daryll-Ann tekende bij het grote Engelse Hut Recordings. De mooie gitaarplaat 'Seaborne West' (1995) werd door Hut uitgebracht. Het was voorloper van het altijd en alom bejubelde 'Weeps' (1996), dat in principe de opmaat was voor Excelsior Recordings, je wel bekend.

Soldaat is voor zijn derde soloplaat - 'Do-the-Undo' (2007) van Anne Soldaat z'n eigen band Do-the-Undo, kan in principe ook als solowerk worden gezien - wederom met Jason Falkner in de studio gaan zitten. De man die eerder met onder andere Beck, Brendan Benson en Daniel Johnston samenwerkte, heeft op de eerste officiële Anne Soldaat-soloplaat 'In Another Life' (2009) dusdanig zijn stempel gedrukt, dat hij Soldaat naar een hoger plan heeft getild. Falkner fungeerde als producer, maar ook als songschrijver voor sommige liedjes. En ook op 'Anne Soldaat' heeft Falkner het beste in Soldaat naar boven gehaald.

Dat 'beste' van Anne Soldaat is zijn talent om de heldere popsongs te schrijven die de kracht van de nummers van Big Star en Teenage Fanclub ademen. Daaroverheen strooit hij niet bepaald zuinig met de gitaargeluiden van The Byrds of zoals Ome Neil dat vaak met z'n Crazy Horse deed. Dat kan hij goed. Vooral live. Soldaat wordt daarom door veel mensen naar voren geschoven voor de verkiezing van 'De beste gitarist van Nederland'. Maar muziek is geen wedstrijd. Je moet er gewoon van genieten en dat kan bij de platen van Soldaat altijd volop. Live brengt hij vaak dat extra stapje, waardoor het nog fijner wordt. Kom dus gewoon kijken, zoals je ook vaak bij Daryll-Ann en Tim Knol deed. Het is het waard.