Attack the Block
“Tha's an alien bruv, believe it.”
Zuid-Londen is geen lekkere plek om ’s nachts over straat te wandelen. Verpleegster in opleiding Sam wordt er overvallen door een bende hoodies, brutale straatschoffies met hun eigen, slechts half-verstaanbare slang. Dan wordt de beroving onderbroken door een onwaarschijnlijke gebeurtenis: een meteoor slaat vlakbij in een geparkeerde auto. Sam vlucht, maar de jongens gaan kijken of er in de opengescheurde auto nog wat te halen valt. Uiteraard hadden ze niet gerekend op een kleine alien, die hen aanvalt. En daar blijft het niet bij. Tijd om eens goed te laten zien wie de baas is, vinden de hoodies: “This block is ours!”
De bijdehandte tieners verdedigen hun territorium met overtuiging en scheuren rond op hun BMXjes, wat in de context van gelande aliens automatisch doet denken aan E.T.: The Extra-Terrestrial. Alleen zijn deze kids toch iets grofgebekter en bijdehandter. Dat de focus van verpleegster Sam naar de hoodies verschuift is een slimme zet, net als de totale onderdompeling in de wereld van de jongens. Dikke accenten waar je ondertiteling bij nodig hebt, droge humor, een grote dosis relativeringsvermogen en duidelijke benamingen: “Tha’s one big alien gorilla wolf motherfucker!”
Attack the Block voelt fris en nieuw, en de soundtrack is ook zeker de moeite waard: Basement Jaxx gecombineerd met alien sounds. De film is het regiedebuut van Joe Cornish, die ook het scenario schreef. De regisseur groeide op in Zuid-Londen, en weet hierdoor een rake milieuschets neer te zetten. Het verhaal gaat dat Cornish zelf een keer beroofd werd op een vergelijkbare manier als in de film. De daders waren jonge jongens die minstens net zo bang waren als hij. Hierdoor geinspireerd begon hij onderzoek te doen onder de hoodies in de wijk, waar uiteindelijk het script voor Attack the Block uit voortkwam.
Sam en de criminele kids worden uiteindelijk gedwongen om samen te werken tegen de monsterlijke invasie. Hierdoor krijgen ze toch enige sympathie voor elkaar en merken ze dat niet alle vooroordelen zijn vol te houden. Dit is het enige punt waarop de film enigszins gekunsteld kan overkomen, maar dat nemen we maar voor lief. Het wordt namelijk meer dan vergoed door het hoge tempo, de gitzwarte aliens met lichtgevende tanden en vooral de uitstekend gecaste jonge acteurs met hun absurd stoere straattaal.
Henriëtte